روزی که امام سجاد فرزندشان را پیش خود فراخواندند
...عَنْ أَبِی خَدِیجَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:
«کُنْتُ عِنْدَ أَبِی فِی الْیَوْمِ الَّذِی قُبِضَ فِیهِ فَأَوْصَانِی بِأَشْیَاءَ فِی غُسْلِهِ وَ فِی کَفْنِهِ وَ فِی دُخُولِهِ قَبْرَهُ فَقُلْتُ: یَا أَبَاهْ وَ اللَّهِ مَا رَأَیْتُکَ مُنْذُ اشْتَکَیْتَ أَحْسَنَ مِنْکَ الْیَوْمَ مَا رَأَیْتُ عَلَیْکَ أَثَرَ الْمَوْتِ. فَقَالَ: یَا بُنَیَّ أَ مَا سَمِعْتَ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ ع یُنَادِی مِنْ وَرَاءِ الْجِدَارِ «یَا مُحَمَّدُ تَعَالَ عَجِّلْ.»»
الکافی، ج۱، ص۲۶۰
از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده است:
«در روزی که پدرم (امام محمد باقر علیه‌السلام) از دنیا رفتند، نزد ایشان بودم. ایشان مرا به اموری پیرامون غسل کردن و کفن نمودن و داخل شدن در قبرشان وصیت کردند.
عرض کردم: «پدر! به خدا قسم، از زمانی که دچار بیماری و درد شده‌اید، شما را بهتر از امروز ندیده‌ام. اثری از مرگ در شما نمی‌بینم.
فرمود: «پسرم! مگر نشنیدی که (پدرم؛) علی‌بن‌الحسین (علیهماالسلام) از پشت دیوار مرا صدا می‌زد که: «ای محمد! بیا! عجله کن!»؟»
