...عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى عَمَّنْ ذَکَرَهُ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ:
«إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى غَیُورٌ یُحِبُّ کُلَّ غَیُورٍ وَ لِغَیْرَتِهِ حَرَّمَ اَلْفَوَاحِشَ ظَاهِرَهَا وَ بَاطِنَهَا.»
الکافی، ج۵، ص۵۳۵
از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده است:
«به‌راستی که خداوند (تبارک‌وتعالی) غیرت‌مند و همه‌ی غیرت‌مندان را دوست دارد.
او به‌خاطر غیرتش فواحش (کارهای زشتِ) ظاهری و باطنی را حرام فرموده.»
...عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:
«لَا تُحَقِّرُوا مُؤْمِناً فَقِیراً فَإِنَّهُ مَنْ أَحْقَرَ مُؤْمِناً فَقِیراً وَ اسْتَخَفَّ بِهِ حَقَّرَهُ اللَّهُ وَ لَمْ یَزَلِ اللَّهُ مَاقِتاً لَهُ حَتَّى یَرْجِعَ عَنْ مَحْقَرَتِهِ أَوْ یَتُوبَ.»
المحاسن، ج۱، ص۹۷
از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده است:
«هیچ مؤمن فقیری را تحقیر نکنید؛ زیرا هرکس مؤمن فقیری را تحقیر کند و کوچک شمارد، خداوند او را تحقیر خواهد کرد و همواره با او دشمنی می‌ورزد تا وقتی که از تحقیر کردنش دست بردارد یا توبه نماید.»
...عَنْ مُعَلَّى بْنِ خُنَیْسٍ قَالَ:سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ:إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى یَقُولُ:
«مَنْ أَهَانَ لِی وَلِیّاً فَقَدْ أَرْصَدَ لِمُحَارَبَتِی وَ أَنَا أَسْرَعُ شَیْءٍ إِلَى نُصْرَةِ أَوْلِیَائِی»
الکافی، ج۲، ص۳۵۱
معلى بن خنیس گوید: از امام صادق، علیه‌السلام، شنیدم که فرمود:
«به‌راستی که خداى، تبارک و تعالى، می‌فرماید:
هرکه به یک «دوست» من «اهانت»[*] کند، برای جنگ با من کمین کرده است،
و من به یارى دوستانم از هر چیزی شتابان‌ترم.»
پاورقیــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[*] «اهانت» را چنین معنا کرده‌اند: خوار و ذلیل کردن، تحقیر نمودن، مسخره کردن، ناسزا گفتن، رسوا نمودن، بی اهمیت جلوه دادن، سبک کردن، ناتوان و ضعیف نمودن،...
عَنْ مُعَلَّى بْنِ خُنَیْسٍ قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ:
إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى یَقُولُ:
«مَنْ أَهَانَ لِی وَلِیّاً فَقَدْ أَرْصَدَ لِمُحَارَبَتِی
وَ أَنَا أَسْرَعُ شَیْءٍ إِلَى نُصْرَةِ أَوْلِیَائِی»
معلى بن خنیس نقل کرده است:
شنیدم از امام صادق (علیه‌السلام) که می‌فرمود:
خداى تبارک و تعالى می‌فرماید:
«هر که به یک دوست من اهانت کند به جنگ با من کمین کرده،
و من به یارى دوستانم از هر چیز شتابان‌ترم.»
الکافی، ج۲، ص۳۵۴
