روزی‌ای که در میان روز به روزه‌دار می‌رسد تا بخورد!
...عَنِ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع: أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ رَجُلٍ نَسِیَ فَأَکَلَ وَ شَرِبَ ثُمَّ ذَکَرَ. قَالَ: «لَا یُفْطِرْ إِنَّمَا هُوَ شَیْءٌ رَزَقَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَلْیُتِمَّ صَوْمَهُ.»
الکافی، ج۴، ص۱۰۱
عبیدالله بن علی حلبی گوید:
از امام صادق (علیه‌السلام) در مورد (تکلیفِ) مردی که فراموش کرده (که روزه است) و خورده و آشامیده و بعداً یادش آمده (که روزه است)، سؤال شد.
حضرت فرمودند:
«روزه‌اش را نخورده (باطل نشده است.)
آن‌چه خورده، چیزی است که خداوند (عزّوجلّ) روزی‌اش کرده است.
پس باید روزه‌اش را تمام کند.»
پانوشتــــــــــــــــــــــــــ
فرق روایات فقهی با احکام خشک رساله‌ای، همین گونه بیانات شیرین است؛ که هم بیان حکمی شرعی است و هم نکته‌ای اعتقادی را با زبانی شیرین بیان می‌کند و هم سؤال‌کننده را به پروردگارش اشارت می‌دهد.
