مراقب باشید در این دام نیفتید!
«محبت» یکی از نعمت‌های ارزشمند خداوند به بندگانش است. وقتی انسان به چیزی محبت می‌یابد، برای رسیدن به آن یا حفظش یا جلب رضایتش، به تکاپو می‌افتد و خود را به آب و آتش می‌زند. در واقع، موتور محرّکه‌ی انسان در زندگی، همین «محبت» است.
اما اگر این نعمتِ بزرگ و حیاتی، «به‌جا» و «به‌اندازه» به‌کار گرفته نشود، آسیب‌هایی به‌دنبال خواهد داشت.
در حدیث زیر، به یکی از این آسیب‌ها اشاره شده است:
قالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ:
«حُبُّکَ لِلشَّیْءِ یُعْمِی وَ یُصِمُّ.»
من‌لایحضره‌الفقیه، ج۴، ص۳۸۰
از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل شده است:
«دوست داشتنِ یک چیز، موجب کوری و کری می‌شود.»
پانوشتـــــــــــــــــــــــــــــــــ
پدر و مادر، به‌طور طبیعی، فرزندان خود را بسیار دوست می‌دارند. اگر این محبت در دل آن‌ها نبود، آن‌ها نمی‌توانستند رنجِ مراقبت و حمایت از فرزندشان را تا ده‌ها سال، به جان بخرند.
اما اگر این محبت بیش از حد باشد، آن‌ها نسبت به خصوصیات فرزندشان کور و کر می‌شوند؛ روحیات او را و نقاط قوت و ضعفش را در نمی‌یابند و نمی‌توانند متناسب با روحیات او، برای تقویت قوت‌ها و کاستن از ضعف‌هایش برنامه‌ریزی و اقدام نمایند.
