...عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع:
«إِنَّ الْعَبْدَ لَفِی فُسْحَةٍ مِنْ أَمْرِهِ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ أَرْبَعِینَ سَنَةً فَإِذَا بَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى مَلَکَیْهِ قَدْ عَمَّرْتُ عَبْدِی هَذَا عُمُراً فَغَلِّظَا وَ شَدِّدَا وَ تَحَفَّظَا وَ اکْتُبَا عَلَیْهِ قَلِیلَ عَمَلِهِ وَ کَثِیرَهُ وَ صَغِیرَهُ وَ کَبِیرَهُ.»
الکافی، ج۸، ص۱۰۸
ابو بصیر از امام صادق (علیه‌السلام) نقل کرده‌است که فرمودند:
«بنده، تا قبل از چهل‌سالگی، در وسعت و گشایش است، اما وقتی به چهل‌سالگی برسد، خداوند (عزّوجلّ) به دو فرشته‌اش (که اعمال او را ثبت می‌کنند) وحی می‌کند:
این بنده‌ام را عمری زندگی بخشیده‌ام، (از این پس نسبت به او) تندی کنید و سخت گیرید و شدیداً مراقبت کنید و اعمال او را ـ چه کم باشد، چه زیاد، چه کوچک باشد، چه بزرگ ـ بنویسید.»
