وَ رُوِیَ أَنَّهُ حُمِلَ لَهُ حِمْلُ بَزٍّ لَهُ قِیمَةٌ کَثِیرَةٌ فَسُلَّ فِی اَلطَّرِیقِ فَکَتَبَ إِلَیْهِ اَلَّذِی حَمَلَهُ یُعَرِّفُهُ اَلْخَبَرَ فَوَقَّعَ بِخَطِّهِ: «إِنَّ أَنْفُسَنَا وَ أَمْوَالَنَا مِنْ مَوَاهِبِ اَللَّهِ اَلْهَنِیئَةِ وَ عَوَارِیهِ اَلْمُسْتَوْدَعَةِ یُمَتِّعُ بِمَا مَتَّعَ مِنْهَا فِی سُرُورٍ وَ غِبْطَةٍ وَ یَأْخُذُ مَا أَخَذَ مِنْهَا فِی أَجْرٍ وَ حِسْبَةٍ فَمَنْ غَلَبَ جَزَعُهُ عَلَی صَبْرِهِ حَبِطَ أَجْرُهُ وَ نَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ ذَلِکَ.»
تحف العقول، ج۱، ص۴۵۶
نقل شده است که محموله‌ی بسیار گران‌بهایی از پارچه برای امام جواد (علیه‌السلام) جابه‌جا می‌شد که در مسیر مورد سرقت قرار گرفت. کسی که (از جانب حضرت) آن بار را حمل می‌کرد، به ایشان نامه‌ای نوشت و ماجرا را برایشان تعریف کرد.
آن‌گاه امام جواد (علیه‌السلام) با خط خود چنین نوشتند:
«به‌راستی جان‌ها و اموال ما، موهبت‌های خداوند هستند که بر ما گوارایند و امانت‌های او هستند که به ما سپرده شده‌اند.
آن‌چه از آن‌ها که قابل استفاده است، در شادی‌ها و خوشی‌ها، مورد استفاده قرار می‌گیرد و آن‌چه از آن‌ها که ازدست‌دادنی است، در (ازای) اجر و پاداش، از دست می‌روند.
پس هرکس بی‌تابی‌اش بر صبرش غلبه داشته باشد، اجرش از بین می‌رود.
به خداوند پناه می‌بریم از این (اتفاق).»
