«بنده»، باید «شاکر» باشد.
«شکر»؛ هم قلبی است، هم زبانی و هم عملی.
- شکر قلبی و زبانی که معلوم است.
- شکر عملی هم یعنی آن‌چه پروردگار به ما داده است را ضایع نکنیم؛ در جای مناسب و به شکل صحیحی به کار گیریم.
«خداوند» هم در قرآن، دو جا خود را «شاکر» و بلافاصله «علیم» معرفی فرموده؛
«فإنّ اللهَ شاکرٌ علیمٌ» (بقره:۱۵۸)
«و کان اللهُ شاکراً علیماً» (نساء:۱۴۷)
«شکر بنده» که معلوم شد، «شکر خداوند» چه معنایی دارد؟
یعنی خداوند نیکیِ بنده‌اش را بی‌اثر نمی‌گذارد و ضایع نمی‌کند؛ در جای مناسب و به شکل صحیحی به کار می‌گیرد و برای او جبران می‌کند.
مثلاً تو؛ روزانه احادیث جالب و شیرینی می‌بینی.
دوست داری این شیرینی را به دیگران هم بچشانی.
کانالی راه می‌اندازی و اسمش را می‌گذاری «حدیثنا».
روزی یکی‌دو ساعت وقت می‌گذاری تا حدیث مناسبی پیدا کنی، جوانبش را بسنجی، با وسواس ترجمه‌اش کنی، اگر لازم بود توضیحی بنویسی، تیتر خوبی بزنی، متنش را خوشگل کنی، بسم‌الله‌ی بگویی و کلید ارسال را بزنی.
بعد، در وبلاگت هم منتشر کنی تا در تلگرام دفن نشود و روی اینترنت هم باشد که شاید کسی گذرش افتاد و گِرِهی از او باز شد.
اما گاهی که چشمت به تعداد ممبرهای بعضی کانال‌های خفن می‌افتد، این فکر از سرت عبور می‌کند که:
آیا این زحمت‌ها، ثمره‌ای دارد؟
کسی می‌بیند؟ به دردش می‌خورد؟
گاهی سرد می‌شوی...
و دوباره گرم؛
- دوستت که مهندس عمران است، عکسی می‌فرستد و می‌گوید: بعضی احادیثی که می‌فرستی را بالای تخته اتاق کارم می‌نویسم تا هم جلوی چشمم باشند و هم دیگران ببینند.
- یکی از دوستانت که مبلّغ بین‌المللی است، پیام می‌دهد و تعریف می‌کند و می‌گوید: از مطالبت استفاده می‌کنم.
- بعضی مخاطب‌ها، با حدیثی حال می‌کنند و پیام می‌دهند و تشکری و...
- بعضی دوستانت که مسجد و منبری دارند، می‌گویند: هرروز یا هرهفته مطالبت را از توی کانال برای خلق‌الله می‌خوانیم.
- بعضی کانال‌های پرمخاطب، مطلبت را کپی‌پیست می‌کنند.
- دوستی می‌گوید: اِاِاِ؟! «وبلاگ دستوار» برای توست؟! ما کلی از مطالبت را در سایتمان [بدون ذکر منبع] منتشر می‌کردیم.
- بزرگواری کامنت می‌گذارد: فلان مطلب وبلاگتان را در مقاله‌ای نقل کرده‌ام و چون پژوهشی است، نمی‌توانم به وبلاگ ارجاع دهم، حلال کنید.
- عزیزی از انگلیس پیام می‌دهد که ما یک هیأت هفتگی داریم و با هم قرار گذاشته‌ایم احادیث کانالت را هرهفته بخوانیم.
- و...
خلاصه مطالبت از جاهایی سر در می‌آورند که فکرش را هم نمی‌کنی.
چراکه خداوند «علیم» است و «شاکر»؛
می‌داند چه می‌کنی و در جای خودش می‌نشاند.
