پاداش باورنکردنی برای تعلیم یک سوره کوچک به فرزند
قیلَ إِنَّ عَبْدَ الرَّحْمَنِ السُّلَمِیَّ عَلَّمَ وَلَدَ الْحُسَیْنِ الْحَمْدُ. فَلَمَّا قَرَأَهَا عَلَى أَبِیهِ أَعْطَاهُ أَلْفَ دِینَارٍ وَ أَلْفَ حُلَّةٍ وَ حَشَا فَاهُ دُرّاً. فَقِیلَ لَهُ فِی ذَلِکَ. قَالَ: «وَ أَیْنَ یَقَعُ هَذَا مِنْ عَطَائِهِ.» یَعْنِی تَعْلِیمِهِ.
مناقب‌آل‌أبی‌طالب(لابن‌شهرآشوب)، ج۴، ص۶۶
نقل شده است که عبدالرحمان سُلَمی سوره حمد را به فرزند امام حسین (علیه‌السلام) آموخت.
وقتی سوره حمد را برای پدرش خواند، امام حسین (علیه‌السلام) هزار دینار (سکه طلا) و هزار دست لباس نو به عبدالرحمان داد و دهانش را پر از مروارید درشت کرد.
به ایشان در این رابطه اعتراض شد.
حضرت فرمودند:
«این‌ها کجا، و چیزی که او (به فرزندم) عطا کرده است کجا؟!»
مقصود حضرت، «تعلیم قرآن» بوده است.
پانوشتـــــــــــــــــــــــــــــــــ
حتی اگر این مقدار بخششِ سیدالشهداء (علیه‌السلام) به آن معلم قرآن مبالغه‌آمیز باشد، لااقل فراوانی و شگفت‌آور بودن مبلغ اعطاشده محرز است.
حال در این رابطه چند سؤال از خود بپرسیم:
- آیا قرآن‌آموزیِ فرزندان، در چشمِ پدران و مادرانشان، این‌چنین درخشان هست؟
- معلمان قرآن، نسبت به سایر معلمان، در جامعه چه جایگاهی دارند؟
- ما برای قرآن‌آموزیِ فرزندانمان اهتمام بیشتری داریم، یا برای زبان‌آموزی‌شان یا قبولی‌شان در کنکور یا…؟
