امام صادق در آخرین لحظات عمر، همه اقوامشان را جمع کردند که چه بگویند؟
...عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أُمِ حَمِیدَةَ أُعَزِّیهَا بِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَبَکَتْ وَ بَکَیْتُ لِبُکَائِهَا ثُمَّ قَالَتْ: یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَوْ رَأَیْتَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عِنْدَ الْمَوْتِ لَرَأَیْتَ عَجَباً. فَتَحَ عَیْنَیْهِ ثُمَّ قَالَ: «اجْمَعُوا إِلَیَّ کُلَّ مَنْ کَانَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ قَرَابَةٌ.» قَالَتْ: فَمَا تَرَکْنَا أَحَداً إِلَّا جَمَعْنَاهُ. قَالَتْ: فَنَظَرَ إِلَیْهِمْ ثُمَّ قَالَ: «إِنَّ شَفَاعَتَنَا لَا تَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلَاةِ.»
المحاسن، ج۱، ص۸۰
ابوبصیر گوید: خدمت ام‌حمیده (همسر امام صادق علیهماالسلام) رسیدم تا برای (شهادت) امام صادق به ایشان تسلیت گویم.
ایشان گریه کردند و من نیز به‌خاطر گریه‌شان گریه کردم.
سپس فرمود:
ای ابومحمد! اگر امام صادق (علیه‌السلام) را هنگام مرگ می‌دیدی، تعجب می‌کردی؛ چشمانشان را باز کردند و فرمودند:
«همه کسانی که با آن‌ها قرابت (خویشاوندی) دارم را حاضر کنید!»
ام‌حمیده فرمود: (از میان نزدیکان) کسی نبود که حاضر نکرده‌باشیم.
آن‌گاه حضرت به آن‌ها نگاهی کردند و فرمودند:
«به‌راستی کسی که نماز را سبک شمارد، به شفاعت ما (اهل بیت) دست نمی‌یابد.»
