...عَنْ دَاوُدَ بْنِ سِرْحَانَ، قَالَ: کنَّا عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ) إِذْ دَخَلَ عَلَیهِ سَدِیرٌ الصَّیرَفِی، فَسَلَّمَ وَ جَلَسَ، فَقَالَ لَهُ: «یا سَدِیرُ، مَا کثُرَ مَالُ رَجُلٍ قَطُّ إِلَّا عَظُمَتِ الْحُجَّةُ لِلَّهِ (تَعَالَی) عَلَیهِ، فَإِنْ قَدَرْتُمْ أَنْ تَدْفَعُوهَا عَنْ أَنْفُسِکمْ فَافْعَلُوا.» فَقَالَ لَهُ: یا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ، بِمَا ذَا؟ قَالَ: «بِقَضَاءِ حَوَائِجِ إِخْوَانِکمْ مِنْ أَمْوَالِکمْ.»
الأمالی(للطوسی)، ص۳۰۲
داود بن سِرحان گوید:
نزد امام صادق (علیه‌السلام) بودیم که سَدیر صَیرفیّ[1] بر ایشان وارد شد، سلام کرد و نشست.
حضرت فرمودند:
«ای سدیر! هرگز مال کسی زیاد نگشته، مگراین‌که حجت خداوند بر او عظیم‌تر شده‌است.[2] پس اگر توانستید این حجت را از خود دور کنید، چنین کنید.»
سدیر گفت:
ای فرزند رسول خدا! با چه چیز؟
حضرت فرمودند:
«با برآوردن نیازهای برادرانتان، از اموالتان.»
پاورقیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[1] سدیر از شیعیان اهل کوفه بوده و چنان‌چه از لقبش (صیرفی) پیداست، شغل او صرّافی بوده‌است. صاحبان این شغل، از ثروت‌مندان زمانه خود بوده‌اند.
[2] «اتمام حجت» به این معناست که طرف مقابل، هرکاری برای آگاه‌سازی و هدایت ما لازم بوده‌است را انجام داده و هیچ عذر و بهانه‌ای برای کوتاهی ما باقی نگذاشته‌است. این‌که حجت خداوند بر ما عظمت یابد نیز به این معناست که اتمام حجت او نسبت به ما سخت‌تر شود و راه بر ما بسته‌تر گردد.
