وقتی از مؤمن تعریف می‌کنند، درونش چه می‌گذرد؟
...عَنْ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع قَالَ:
«الْمُؤْمِنُ... إِنْ زُکِّیَ خَافَ مِمَّا یَقُولُونَ وَ یَسْتَغْفِرُ اللَّهَ لِمَا لَا یَعْلَمُونَ لَا یَغُرُّهُ قَوْلُ مَنْ جَهِلَهُ وَ یَخَافُ إِحْصَاءَ مَا عَمِلَهُ.»
الکافی، ج۲، ص۲۳۱
ابوحمزه‌ثمالی از امام سجاد (علیه‌السلام) نقل کرده‌است:
«مؤمن... اگر به‌نیکی از او تعریف شود؛
از آن‌چه می‌گویند می‌ترسد،
به‌خاطر بدی‌هایی که (دیگران از او) نمی‌دانند، از خداوند آمرزش می‌طلبد،
گفته‌ی کسانی که او را نمی‌شناسند، فریبش نمی‌دهد
و از برشمردن اعمالش (در دنیا یا آخرت) می‌ترسد.»
از امیر مؤمنان (علیه‌السلام) نیز نقل شده‌است که وقتی عده‌ای ایشان را در حضورشان ستایش کردند، فرمودند:
«اللَّهُمَّ إِنَّکَ أَعْلَمُ بِی مِنْ نَفْسِی وَ أَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِی مِنْهُمْ اللَّهُمَّ [اجْعَلْنِی] اجْعَلْنَا خَیْراً مِمَّا یَظُنُّونَ وَ اغْفِرْ لَنَا مَا لَا یَعْلَمُونَ.»
نهج البلاغة، ص۴۸۵، الحکمة۱۰۰
«خداوندا، تو مرا بهتر از خودم می‌شناسی و من خود را بهتر از آنان می‌شناسم.
خداوندا، ما را بهتر از آن‌چه آنان می‌پندارند، بگردان و آن‌چه را که درباره ما نمی‌دانند، بر ما ببخشای.»
