ناز نفست، گریه‌کن! ... فدای قدمت، عزادار!
چهارشنبه, ۳ آبان ۱۳۹۶، ۱۲:۵۲ ب.ظ
...عنْ عِیسَى بْنِ أَبِی مَنْصُورٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ:
«نَفَسُ الْمَهْمُومِ لَنَا الْمُغْتَمِّ لِظُلْمِنَا تَسْبِیحٌ وَ هَمُّهُ لِأَمْرِنَا عِبَادَةٌ وَ کِتْمَانُهُ لِسِرِّنَا جِهَادٌ فِی سَبِیلِ اللَّهِ.»
الکافی، ج۲، ص۲۲۶
از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده‌است که فرمودند:
«نفس کشیدنِ کسی که برای ما (اهل‌بیت) اندوهگین است و به‌خاطر ظلمی که بر ما روا شده، غمگین است، «تسبیح» است،
همت گماشتنش برای امر ما «عبادت» است،
و این‌که رازِ ما را کتمان کند، «جهاد در راه خدا» است.»
