اگر این را می‌دانستیم، نمازمان را تمام نمی‌کردیم!
رَوَى مُحَمَّدُ بْنُ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع أَنَّهُ قَالَ:
«لِلْمُصَلِّی ثَلَاثُ خِصَالٍ إِذَا هُوَ قَامَ فِی صَلَاتِهِ: حَفَّتْ بِهِ الْمَلَائِکَةُ مِنْ قَدَمَیْهِ إِلَى أَعْنَانِ السَّمَاءِ وَ یَتَنَاثَرُ الْبِرُّ عَلَیْهِ مِنْ أَعْنَانِ السَّمَاءِ إِلَى مَفْرِقِ رَأْسِهِ وَ مَلَکٌ مُوَکَّلٌ بِهِ یُنَادِی لَوْ یَعْلَمُ الْمُصَلِّی مَنْ یُنَاجِی مَا انْفَتَلَ.»
من‌لایحضره‌الفقیه، ج۱، ص۲۱۰
از امام باقر (علیه‌السلام) نقل شده است:
«نمازگزار وقتی به نماز می‌ایستد، سه ویژگی دارد:
- فرشتگان از زیر پاهایش تا کرانه‌های آسمان دور او گرد می‌آیند،
- خیر و نیکی از کرانه‌های آسمان بر فرق سرش می‌بارد
- و فرشته‌ای بر او گماشته می‌شود که ندا می‌دهد: اگر این نمازگزار می‌دانست با چه کسی راز و نیاز می‌کند، (از نماز) فاصله نمی‌گرفت.»
پانوشتـــــــــــــــــــــــــــ
عجب صحنه باشکوهی!!!
