آثار خوابیدن در چهار زمان
قالَ الْبَاقِرُ ع:
«النَّوْمُ أَوَّلَ النَّهَارِ خُرْقٌ وَ الْقَائِلَةُ نِعْمَةٌ وَ النَّوْمُ بَعْدَ الْعَصْرِ حُمْقٌ وَ النَّوْمُ بَیْنَ الْعِشَاءَیْنِ یَحْرِمُ الرِّزْقَ.»
من‌لایحضره‌الفقیه، ج۱، ص۵۰۲
از امام باقر (علیه‌السلام) نقل شده است:
«خوابِ اول روز[۱] بی‌عقلی است،
خوابِ قیلوله[۲] نعمت است،
خوابِ بعد از عصر[۳] حماقت است
و خوابِ میان دو عشاء[۴] از روزی محروم می‌سازد.»
پاورقیـــــــــــــــــــــــــــــــــ
[۱] مقصود، خواب بین‌الطلوعین است؛ از طلوع فجر (هنگام اذان صبح) تا طلوع خورشید.
[۲] قیلوله، خوابِ هنگام ظهر است. در مورد این‌که زمانِ این خوابِ مفید و توصیه‌شده، قبل از نماز ظهر است یا بعد از نماز ظهر، اختلاف است. اما احتمال بیش‌تر این است که زمان آن، بعد از نماز ظهر تا اذان عصر است.
[۳] مقصود از عصر، آغاز وقت فضیلت نماز عصر یا اذان عصر است. این زمان به‌طور میانگین حدود سه ساعت و ربع بعد از اذان ظهر است (که البته در طول فصول سال متغیر است.)
[۴] مقصود، فاصله‌زمانی میان اول وقت نماز مغرب (اذان مغرب) تا اول وقت فضیلت نماز عشا (اذان عشاء) است.
