بازی و شعر و حکمت؛ از حضرت مادر بیاموزیم!
و کَانَتْ فَاطِمَةُ عَلَیْهَا السَّلاَمُ تُرَقِّصُ اِبْنَهَا حَسَناً عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ تَقُولُ: «أَشْبِهْ أَبَاکَ یَا حَسَنُ، وَ اِخْلَعْ عَنِ اَلْحَقِّ اَلرَّسَنَ، وَ اُعْبُدْ إِلَهاً ذَا مِنَنٍ، وَ لاَ تُوَالِ ذَا اَلْإِحَنِ.» وَ قَالَتْ لِلْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ: «أَنْتَ شَبِیهٌ بِأَبِی، لَسْتَ شَبِیهاً بِعَلِیٍّ.»
مناقب‌آل‌أبی‌طالب، ج۳، ص۳۸۹
نقل شده است که حضرت زهرا پسرشان امام حسن (علیهماالسلام) را بالا و پایین می‌انداختند و (این شعر را) می‌فرمودند:
«أَشْبِهْ أَبَاکَ یَا حَسَنُ / وَ اخْلَعْ عَنِ الْحَقِّ الرَّسَنَ
و اعْبُدْ إِلَهاً ذَا مِنَنٍ / وَ لَا تُوَالِ ذَا الْإِحَنِ»
«شبیه پدرت باش، ای حسن! و ریسمان را از (پای) حق باز کن.
خداوندِ بخشنده را عبادت کن و از کینه‌توز پیروی مکن.»
و برای امام حسین (علیه‌السلام) می‌فرمودند:
«أَنْتَ شَبِیهٌ بِأَبِی / لَسْتَ شَبِیهاً بِعَلِیٍ»
«تو شبیه پدرم هستی، شبیه علی (علیه‌السلام) نیستی.»
پانوشتـــــــــــــــــــــــــــــــــ
چه صحنه زیبا و عبرت‌آموزی!
مادر، با نشاط و محبتِ سرشارش کودکان را پرواز می‌دهد،
برایشان شعر می‌خواند،
محبتش را به آن‌ها ابراز می‌کند،
پدرشان را در چشمشان بزرگ می‌کند،
برایشان الگوهایی می‌سازد،
آن‌ها را به خوبی‌ها فرا می‌خواند
و از بدی‌ها باز می‌دارد.
