غروب یک روز تابستانی، تهِ یک خیابانِ سوت و کور، جایی که می‌شد مطمئن بود آشنایی عبور نمی‌کند، سیگار دوم را روشن کردم و با هیجان چند پُک زدم. نگاهی به جیب پیراهنم انداختم. پنج‌شش نخِ دیگر داشتم.
صبح آن روز با پدربزرگم به باغش که خارج شهر بود، رفته بودم. از بچه‌گی او را دوست داشتم. اصولاً به‌خلاف هم‌سن‌وسال‌هایم دوست داشتم کنار مُسن‌ترها بنشینم و از خاطرات و تجربیاتشان بچشم.
باغ پدربزرگم علاوه بر باغبانِ مهربانش، امتیازات دیگری هم داشت؛ یک استخر کوچک، درختان میوه و بوته‌های خیاری که بویشان مستت می‌کرد.
پدربزرگم سیگاری بود و به رسم پیش‌کسوتان، «شیراز» می‌کشید و گاه «بهمن». همیشه توی انبار باغش یک کارتن سیگار داشت و با خیال راحت، از صبح تا شب یکی‌دو بسته دود می‌کرد.
نوجوان بودم، و پیرمردی که جلوی باغش، روی یک تخت چوبی، به متکا لم می‌داد و آتش‌به‌آتش سیگار می‌کشید، به چشمم بزرگ می‌نمود. از این حالتش خوشم می‌آمد. اصلاً شاید علت سیگاری شدن دایی کوچکم هم همین بود.
آن روز دیگر طاقت نیاوردم. میان چرت‌های بعدازظهرش، به انبار رفتم. دو سه نخ برداشتم و خودم را به ته باغ رساندم. یکی روشن کردم و چند پک زدم و سرفه و... احساس کردم پدربزرگم بیدار شده. سریع انداختمش زمین و آمدم جلوی باغ.
هنوز خواب بود. دوباره برگشتم. یکی دیگر روشن کردم و این‌بار با خیالی راحت‌تر کشیدم... و خوشم آمد. نه از بوی گندش، که از دود سحرانگیز و از این حالتش. از این که مثل بزرگترها شده بودم، مثل پدربزرگم.
این شد که موقع برگشت، وقتی پیرمرد مشغول چیدن میوه و بادمجان در کیسه بود، دوباره به انبار رفتم و چند تا دیگر از کارتن برداشتم. آن چند تا در میان آن همه، گم بود و مطمئن بودم که متوجه نخواهد شد.
از راه کسل‌کننده‌ی همیشه‌گی، به خانه برگشتیم. به بهانه‌ای زدم بیرون. رفتم به ته همان خیابان که گفتم، و اولی و دومی...
در میانه‌ی دومی بودم که فکری مزاحم شد. از همان دور به صورتم خَنج می‌کشید. بعد نزدیک و نزدیک تر شد. جلویم ایستاد. مچ دستم را گرفت. نگاهم افتاد به دستم و به آتش سرخی که از میان دودها سو سو می‌زد. آن‌قدر مچم را فشار داد که سیگار از دستم افتاد. بعد دست تسلیم شده ام را در جیب پیراهنم فرو کرد. همه‌شان را در آوردم. خُرد کردم و گوشه‌ای ریختم.
آن فکر مزاحم، حرف پدرم بود که در یک جای‌گاه مناسب زده شده بود؛ در جایِ مناسب و در گاهِ مناسب.
کوچک‌تر که بودم، وقتی مردی مچاله‌شده‌ازمواد را دیدم، و وقتی از آن حالتش منزجر شدم، گفته بود: «بابا! اینا همه‌ش از سیگار شروع می‌شه. هیچ معتادی نیست که از سیگار شروع نکرده باشه. مقدمه‌ش همین لامصبه!»
این‌ها را با لحنی دلسوزانه و مخلصانه گفت.
این بود، که سال‌ها بعد، مرا به فکر انداخت و آینده‌ی منزجر کننده‌ام را به چشمم آورد.
این شد که سبک‌سنگین کردم و تصمیم گرفتم دیگر نکشم.
حواسمان باشد که به بچه‌هامان چه می‌گوییم و چه‌گونه می‌گوییم و در چه جای‌گاهی می‌گوییم.
این حرف‌ها، چه خوب و چه بد، در ذهنشان حکّ می‌شوند و در بزن‌گاه‌ها به سراغشان می‌روند.
______________________________________
پانوشت: سیگاری‌ها هم حواسشان باشد که ممکن است با هر سیگارشان، آینده‌ی کودکی را نیز دود کنند!
دستوار
در دست عهد دولت او دستوار باد...
طبقه بندی موضوعی
کلمات کلیدی
پربیننده ترین مطالب
- ۹۳/۱۰/۲۲گلاب به روتون!
- ۹۲/۱۲/۱۱در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.
- ۹۲/۱۲/۲۱تأمّلی در معنای «تباکی»
- ۹۲/۱۲/۱۸مگر آمریکا خر است؟!
آخرین نظرات
- ۱۰ تیر ۰۳، ۰۹:۵۶ - فـا رورجانم. یاعلی
- ۲۰ خرداد ۰۳، ۰۸:۳۱ - کمالگرام حب حیدر انسان رو بینیاز می‌کنه. از هر چیزی.
- ۱۸ خرداد ۰۳، ۱۴:۳۴ - محمد خضریجانم فدای علی. بعدفدای قنبر.
- ۸ فروردين ۰۳، ۰۱:۰۶ - M👍
- ۲۵ ارديبهشت ۰۲، ۰۹:۳۸ - لبیک یا زینب(س)بسیار عالی ممنون
- ۳۰ آذر ۰۱، ۱۰:۳۸ - سید محمد حسین مرکبیسلام کامل و خوب بود موفق باشید
- ۲ تیر ۰۱، ۰۰:۲۰ - مادران شاالله مورد شفاعت امام رضا(ع)قرار بگیرید
- ۱۲ خرداد ۰۱، ۱۲:۳۳ - کلب الحجة (عجل الله فرجه)خدا خیرتون بده.
- ۲۰ فروردين ۰۱، ۱۰:۱۲ - ماهرخخیلی جمله خوب عالی بود
- ۲۹ آذر ۰۰، ۰۹:۰۱ - ناشناسخیلی. عالی بود
پرده‌ی اول
یادتان می‌آید؟
علی‌رغم میلتان، «احمدی‌نژاد» رئیس جمهور شد.
جرمش این بود که نامش با آن‌چه در برگه‌های رأیتان نوشته بودید، فرق داشت،
که شش‌ماه‌یک‌بار هم حمام نمی‌رفت،
که می‌خواست اختناق و سرکوب را در کشور حاکم کند،
که قرار بود پیاده‌روها و کلاس‌های دانشگاه را دیوارکشی کند،
که مأمورانش قصد داشتند عروسی‌هاتان را به رگبار ببندند و گیس زن‌هاتان را قیچی کنند،
که...
پرده‌ی دوم
یادتان می‌آید؟
چهار سال از آن تراژدی گذشت و در آن سال‌ها، هرچند آن‌چه انتظار داشتید، اتفاق نیفتاد، اما چیزی هم نبود که باب میلتان باشد.
سینما، سر جایش بود، اما دست و دلتان به کار نمی‌رفت. خُب، از حکومت ریشوها چندان راضی نبودید و احساس خوبی نداشتید.
فرصتی دست داد که کله‌پایش کنید. تمام‌قد به حمایت از رقیبش ایستادید. دست‌بند و شال سبز بستید و در ۱۲هزارنفری، جیغ کشیدید و ۴ سال تحقیرتان را فریاد کردید. از ۴ سال حکومت کوتوله‌ها نالیدید. حتی در خیابان‌ها، لای ترافیک ماشین‌ها، پوستر و پارچه پخش کردید.
پرده‌ی سوم
یادتان می‌آید؟
حول‌وحوش ساعت ۱۲، خنده بر لب‌هاتان ماسید و قِر در کمرهاتان خشک شد؛ وقتی باز نام «احمدی‌نژاد» را اعلام کردند.
این‌بار دیگر طاقت نیاوردید. قرارهاتان را با «بی‌بی‌سی» چک کردید و هم‌صدا با «صدای آمریکا» جمع شدید و داد زدید و هلهله کردید و اعتبار کشور را به آتش کشیدید.
نظام کوتاه نیامد، تا احساس را به عقل ترجیح نداده باشد، تا بدعتی نشود، تا جمهوریت ذبح نشود.
این شد که عصبانی شدید، حالتان خراب شد، گفتید «چون دیگری بداخلاق است، ما بداخلاق شده‌ایم.» ربطش را حواله دادید به ارتباط گودرز و شقایق!
سیل دغدغه‌ها رهاتان نکرد و سیاه‌نگاری‌ها شدت گرفت.
پرده‌ی چهارم
یادتان می‌آید؟
گفتید «خانه‌مان را بستند، خانه‌شان ویران باد.»
عصبیت و عصبانیت، به اوج رسید.
هروقت به تلویزیون دعوت شدید، با هماهنگی یا بی هماهنگی، نیش زدید و اخم را از چهره‌های میلیون‌تومانی‌تان دور نکردید.
هرجا دوربین یا میکروفنی دیدید، گردن کج کردید و از حال بد سینما و حال خراب خود نالیدید،
از سینمای دولتی و دولت نفتی سخن راندید،
از فیلم‌های سفارشی، بد گفتید و خانه‌نشینیِ بزرگانتان را نق زدید.
پرده‌ی پنجم
یادتان می‌آید؟
چند ماه پیش بود که دیگر هیولای کابوس‌هاتان را رفتنی دیدید.
کاندیدای مطلوبتان نبود یا رأی‌آوردنی نبود، اما می‌شد به «دیگری» قناعت کرد و قناعت کردید.
آن «دیگری» لب‌به‌لب رأی آورد و رایحه‌ای از بهشت به مشامتان رسید.
روزنه‌ای یافتید تا نفسی بکشید، بارقه‌ای که چشمانتان را روشن کند، نسیمی که بداخلاقی‌ها را دور کند، و چشمه‌ای که غم‌هاتان را بشوید.
جناب «دیگری» با وعده‌ی رفع سانسور و ممیزی آمده بود، با تقبیح دخالت دولت در فرهنگ، با ستایش نقد و نِق، با وعده‌ی تکریم و احترام، با شعار اعتدال و امید، با...
و شما احساس کردید حالتان دارد خوب می‌شود.
پرده‌ی ششم
یادتان می‌آید؟
احساس می‌کردید دیگر حالتان خوب شده است. «دیگری» که پشت تریبون آمد، پلک نمی‌زدید. چشم‌هاتان همه نور بود. او را نمی‌دیدید، «هاله‌ای از نور» می‌دیدید که آمده است بار دیگر آزادیتان را امضا کند و شادیتان را افزون.
آن‌شب، «دیگری» جمله‌ای گفت، که سَرسَری گرفتید و جدی نگرفتید. نمی‌توانست هم جدی باشد. آن هم از زبان حقوق‌دانی که هنوز مدهوش شعارهای لطیف و نطق‌های آهنگینش بودید.
که «دیگر دوره سیاهی‌ها تمام شده است و با آمدنِ من، دوره‌ی امید آغاز شده است و شما باید پیام مردم را در انتخابات بفهمید و دست از سیاه‌نمایی بردارید و از امید بسازید»
این جملات را همچنان که خنده بر لب داشتید و مشفقانه به هاله‌ی روشن خیره شده بودید، نشنیده گرفتید و حمل بر صحت کردید.
همانطور که توهین‌های «دیگری» و نزدیکانش را به کسانی که به او رأی نداده بودند، نشنیدید، بلکه به کامتان خوش آمد. همانطور که، کم‌سواد خواندن منتقدین را توسط «دیگری» نشنیدید. همانطور که ...
پرده‌ی هفتم
یادتان می‌آید؟
افتتاحیه جشن سینماتان بود. «دیگری» پیامی فرستاده بود، سراسر امید و نیکی، به نشانه‌ی توجهش به شما و به سینما.
از اختصاص جایزه ویژه‌ی رئیس‌جمهور خبر داده بود و شما پیش خود فکر می‌کردید که این افتخار نصیب چه کسی خواهد شد؟ این سیمرغ زرین، روی دوش کدام کارگردان خواهد نشست؟
شب‌های اجرای جشنواره، که «گبرلو» با لحنی خاص، از همه‌تان می‌پرسید «حالتان که خوب هست؟»، با شادمانی پاسخ مثبت می‌دادید و از امید خود به آینده‌ای روشن می‌گفتید و از بهبودی امور و تدبیر مسئولین، ابراز رضایت می‌کردید.
و آن‌گاه که پرده‌ها می‌افتند!
دیشب را که حتماً یادتان هست.
دیشب از شب‌هایی بود که خوب است یادتان نرود.
شبی که با کمک برگزارکنندگان جشنواره عقده خالی کردید و در کلیپ‌های میان‌برنامه، هر چه بر زبانتان آمد، نثار هشت سال گذشته کردید.
شبی که جایزه‌تان را به «دیگری» تقدیم کردید.
شبی که خندیدید و کف زدید و شاد بودید،
و شادیتان ادامه داشت، تا وقتی که دبیر جشنواره آب سردی روی سرتان ریخت.
که «حضرت آقای «دیگری»، هیچ فیلمی را لایق دریافت جایزه‌ی ویژه‌ی خود نیافته‌ند!»
بعد در اقدامی بی‌سابقه، رئیس‌دفتر «دیگری» پشت تریبون آمد و موضوعات سفارشیِ سال بعد را اعلام کرد.
برخی نه‌تنها به روی مبارک نیاوردند، که آن‌قدر داغ بودند که احساس خیسی هم نکردند.
بعد قطار حال‌گیری‌ها شتاب گرفت.
جوایز محافظه‌کارانه و سیاسی، توزیع شدند و بعضی‌هاتان دچار بهت شدند.
پس از پایان جشن، عده‌ای هنوز لبخند به لب داشتند و حالشان خوب بود و...
منتقدین، اما حرف‌هایی دارند..
در «هفتِ» همان‌شب، انتقادها شروع می‌شود و به جمله‌ی پایانی منتقد رک برنامه ختم می‌شود، که «لااقل ادعا نکنند دولتی نیست.»
این جمله در موسیقی فیلم «ترن» گم می‌شود، اما...
نقدها ادامه دارد، تا به این لحظه که ساعت، 9صبحِ فردای جشنواره است و در «کافه سینما» این تیترها دیده می‌شود:
- امیر قادری: نمایش شرم‌آور شرم‌آور شرم‌آور / در دولت اعتدال، سر جوان‌ها را بریدند
- سید آریا قریشی: بی‌تدبیری و ناامیدی/ خطر بازگشت به مرداب دهه ۶۰
- مصطفی رضائی: عصبانی هستم؛ وقتی "تدبیر" حکم می‌کند که "عدالت" قربانی "مصلحت" شود!
- احسان دبیروزیری: جوایز بین رفقا تقسیم شد/ گزارش لحظه‌به‌لحظه از اختتامیه جشنواره سی و دوم فیلم فجر
۲۲ بهمن هرسال، ساعت ۹ شب بنشینی پای تلویزیون
و حماسه‌ای را که نقشی در آن داشته‌ای، تماشا کنی.
همان تصاویر تکراری را...
همان جمعیت انبوه هرساله را...
دم صبح بود. برعکس خیلی خواب‌ها، همه‌چیز واضح بود؛ هوای نیمه‌ابری، دیوار سیمانی سفید، درب فلزی سفیدی که یک لنگه‌اش باز بود، کفش‌های رها شده‌ی جلوی درب، باز هم بگم؟ بگم؟ (می‌دانم به این کلمه حساسیت داری. اصلاً برای همین دو بار تکرارش کردم.)
یادت هست؟ کروبی زودتر از تو بیرون زد. با همان دستپاچهگیِ همیشگی، کفش‌هایش را پیدا کرد، هول‌هولی پوشید و بدون این‌که سلامی کند، راهش را گرفت و رفت.
او را کاری ندارم. کسی با او کاری ندارد. اصلاً فکر کنم اگر روزی برای سران داخلی فتنه (می‌دانم با شنیدن این کلمه (فتنه) هم مور مورت می‌شود. شنیدنش چیزی است در مایه‌های کشیده شدن ناخن‌های معلم شیمی‌ات روی تخته سیاه)، داشتم می‌گفتم؛ فکر کنم اگر روزی برای سران داخلی فتنه هم دادگاهی تشکیل شود، فراموش کنند نام او را در پرونده بیاورند.
سرت پائین بود. انگار می‌ترسیدی تیزی نگاهم در چشم‌هایت فرو برود. خب حق هم داشتی. بعد از چند سال رهایت کرده بودند، بدون محاکمه‌ای، بدون تقاصی، بدون شلاقی، بدون دیده شدن در لباس راه‌راه آبی با آرم ترازوهای عهد بوق، بدون.... و حالا قرار است راست‌راست در خیابان راه بروی. من هم بودم شرمنده بودم.
بیرون که آمدی، آن‌قدر سلام نکردی که همسرت هم بیرون آمد. چرا؟، نمی‌دانم. اما علت تأخیرت را می‌شد فهمید. رویت نمی‌شد سلام کنی. اصلاً سلام یعنی «تو از جانب من در امان و سلامتی»، یعنی «من با تو کاری ندارم، نمی‌خواهم پاچه‌ات را بگیرم»، و من دیگر به سلام تو را باور نداشتم. اگر سلام می‌کردی، نمی‌دانستم این‌بار راست می‌گویی یا از این سلامت هم مثل سلام‌های بیانیه‌هایت آتش و خون می‌پاشد.
بالاخره دلت را یکی کردی و ناامید از شنیدن جواب، همانطور که به بهانه پیدا کردن کفش سرت پائین بود، سلامی گفتی. از صدایت خجالت می‌بارید.
جوابت را دادم. تنها گفت‌وگوی رد و بدل شده بینمان همین بود، اما در لحنِ سلام و در بهتِ نگاهم یک دنیا حرف موج می‌زد که نمی‌دانم فهمیدی یا نه.
نمی‌دانم این‌که همانطور که سرت پائین بود، رفتی، از نفهمی‌ات بود، یا از فهمیده‌گی‌ات.
تو رفتی و من دیگر همسرت را ندیدم، که دنبالت آمد یا نه؟ شاید او جلوتر می‌رفت و تو دنبالش بودی.
ندیدم، چون نگاهم به کفش‌ها خیره شده بود. در فکر بودم که آیا در دادگاهی محاکمه خواهی شد؟ آیا مدعی‌العموم علاوه بر جرم‌های اجتماعی‌ات[۱]، شکایت‌های شخصی من را هم قرائت خواهد کرد؟ اگر محکوم شوی، چه‌طور می‌خواهی این خسارت‌ها را جبران کنی؟
- فشار روحی و استرس گاه‌وبی‌گاهی که به لطف بیانیه‌های احساسی و رفتار جنون‌آمیز هواداران تحریک شده‌ات به من وارد کردی.[۲]
- تپش قلب، فشار خون و عدم تمرکز برای درس خواندن و ...
- دقایق و ساعاتی که پای تلویزیون و اینترنت صرف شد، برای پیگیری اخبار افتضاحی که بار آورده بودی.
- مهم‌تر از همه، اختلافات جدی خانوادگی با کسانی که تا دیروز با دیدن یکدیگر آرامش می‌یافتیم و بعد از ظهور پدیده‌ای چون تو، روزبه‌روز بر فاصله‌مان افزوده شد. اختلافاتی که ضربه‌های جبران ناپذیری به خانواده‌ام وارد کرد. اختلافاتی که هنوز محو نشده‌اند.
- فشارهایی که جمعیت در راهپیمایی بی‌سابقه‌ی مردم در ۹ دی ۱۳۸۸، به من و دختر دو ساله‌ام وارد کرد. اضافه کن نگرانی‌ام را از تخریب پلی که از قم‌رود می‌گذشت و در هیچ ۲۲ بهمنی، چنین جمعیتی را روی خود ندیده بود.[۳]
- باز هم بگم؟ بگم؟
حقیقتاً آدم به قیامت اعتقاد پیدا می‌کند. خب معلوم است که در این دنیا ظرفیت تقاص «همین»ها هم نیست، چه رسد به تقاص «همین»های میلیون‌ها آدم دیگر. چه رسد به آسیب‌های اجتماعی و بین‌المللی‌ای که وارد کردی.
پس دیدارمان به قیامت، میرحسین!
[۲] دو سه سالی هست که ترجیح می‌دهم گزارش‌های تلویزیون در مناسبت‌های مختلف راجع به فتنه را نبینم، که می‌دانم باز اذیت خواهم شد.
[۳] این یکی را می‌بخشم. به‌خاطر لذتی که آن روز بردم!
شادی زایدالوصف نماینده‌ی «کدخدا» در جشن چندمنظوره‌ی
«اذعان قدرت‌های جهانی به حقوق هسته‌ای و حق غنی‌سازی ملت ایران»،
«شکست سازمان تحریم در صدمین روز دولت تدبیر و امید»،
«تعطیل نشدن هیچ‌یک از برنامه‌های هسته‌ای ایران» و نیز
«دیگر دست‌آوردهای تیم مذاکره‌کننده جمهوری اسلامی»!!!
بـعـلـه . . .
نور قرمز چراغ‌های پیزُری اتوبوس، سرخی صورتم را پوشانده بود. انگار قلب، تمام خون را به سرم پمپ می‌کرد. ترمز اتوبوس، ایستاده‌ها را کمی به جلو هُل داد. چشم‌هایم را بُراق کردم و برای چندمین بار به مردی که ایستگاه قبلی سوار شده بود، زُل زدم، شاید ذره‌ای خجالت در صورتش پیدا کنم. راننده صدایش را بلند کرد «آقا یه کم برید عقب، این بنده‌خداها سوار شن».
جا نبود، اما سعی کردم بیشتر خودم را عقب بکشم. مردک باز هم تکانی به خودش نداد. میله صندلی مقابلش را چسبیده بود و خودش را جلو کشیده بود تا دیگران را ترغیب کرده باشد به عقب رفتن. نمی‌خواست پنجره‌فولادی را که تازه به آن رسیده بود، رها کند! یک نفر به سختی رد شد تا جایی باز کند برای جمعیتی که از بیرون ناامیدانه به ما نگاه می‌کردند. نفر دوم هم با شنیدن صدای فِسِّ درب اتوبوس، منصرف شد.
اتوبوس راه افتاد و نگاهم آن بیچاره‌های بازمانده در ایستگاه را که حالا در تاریکی فرو رفته بودند، رها کرد. دوباره شروع کردم به بررسی توجیهات و احتمالات؛ «جلویش جا نیست»، که خیلی هم هست. «کر و کور است، صدای راننده را نمی‌شنود و هجوم جمعیت را نمی‌بیند»، پس چرا خودش را جلو کشیده، تا بقیه رد شوند! «شب است و خسته است و حال ندارد»، خُب مگر بقیه خسته نیستند؟!، «می‌خواهد ایستگاه بعدی پیاده شود»، خب بیاید این طرف‌تر، موقع پیاده شدن راهی برایش باز می‌شود. تو نیکی می‌کن و در دجله انداز...
تنها احتمال باقی‌مانده این بود که «مردکِ بی شعور! خرش از پل گذشته و حالا که خودش سوار شده، بقیه به درَک!»
قضاوتم را کرده بودم، که متهم شروع کرد به جواب دادن به بغل دستی‌اش. مثل این‌که پرونده، شاکی هم داشت.
«شرمنده، دستم درد می‌کنه، نمی‌تونم میله‌های بالایی رو بگیرم. اون‌ور‌تر هم صندلیِ نزدیکی نیست که میله‌اش رو بگیرم.»
آب سردی بود که رویم ریخت.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پانوشت: خواندن قضاوت دکتر حسام‌الدین آشنا راجع به شیخ هادی، امام جماعت بدون وضوی مسجدشان هم خالی از لطف نیست.
چندروزپیش نشریه «عهد» را دست گرفته بودم به مرور. پرونده ویژه‌اش سومین سالروز سفر رهبر انقلاب بود به آشیانه آل‌محمد(ص) در پائیز۸۹. صفحه آخر گفتاری از آیت الله کعبی با عنوان «گعده‌های طلبگی» درج شده بود، پیرامون دیدارهای غیررسمی رهبری با علما و مراجع تقلید.
گوشه بالای صفحه، سمت چپ، عنوان جذابی داشت؛ «آیت‌الله صافی به رهبری چه گفت؟» در پاراگراف دوم، نکته قابل تأملی ذهن شلوغم را شلوغ‌تر کرد.
«آیت الله العظمی صافی گلپایگانی اقتدار نظام و سیاست استکبارستیزی نظام را ستودند. در مسائل داخلی هم بر تحکیم هویت اسلامی تأکید کردند. آقا هم گفتند که این عزت بین‌المللی از آثار تمسک به ارزش‌های اسلامی در داخل هست که آیت‌الله العظمی گلپایگانی نیز تأکید کردند که بله این‌ها به هم مربوط است.»
حقیقت این است که نمی‌توان آمار دقیقی از میزان تمسک مردم به ارزش‌های اسلامی به‌دست آورد، اما می‌توان گفت از عرصه‌های بروز هویت اسلامی یک ملت، انتخاب‌هایش است. و این‌جاست که ارتباط "عزت بین‌المللی" و "تمسک به ارزش‌های اسلامی در داخل" آشکار می‌شود.
مردم بر اساس بینش‌های خود دولتی را به وکالت می‌گیرند. دولتی که پیشانی وجهه بین‌المللی آن‌هاست. دولتی که می‌تواند برای موکلین خود عزت و اقتدار بین‌المللی بیافریند یا که نه. دولتی که می‌تواند مجسمه استکبارستیزی باشد یا نباشد. دولتی که...
دیشب، بعد از عزای قاسم بن الحسن(ع)، تماشای دل و قلوه‌هایی که روی میز میان ظریف و کری ریخته بود، آزاردهنده بود.
بسم الله...
نیمه‌شب است. به سرت می‌زند وبلاگی راه بیاندازی، تا راهی باز کنی برای کلماتی که سال‌هاست خود را به دیوارهای بلند سینه‌ات کوبیده‌اند، راهی برای نفَس‌هایت که این روزها سخت‌تر بالا می‌آیند، و راهی برای خودت.
اسمش، در گوشه‌ای از دیوان «ابوالفرج رونی» نشسته است و از آن دور، صدایت می‌کند. ساعت‌ها به دنبال صدا می‌گردی و آخر پیدایش می‌کنی؛ «دستوار».
نماز و کمی خواب...
صبح لپ‌تاپت را روشن می‌کنی، مرورگر کرومت را باز می‌کنی و عجب...
چه جالب...
راه‌اندازی وبلاگت مصادف شده با سالروز تولدت.
«اریک اشمیت» کیک و کادوها را روی صفحه مانیتورت چیده و لابد خودش جایی همین گوشه‌کنارها (مثلاً در لنز وِب‌کَم‌ات) نشسته، تا برق شگفتی و قدردانی را در چشمانت شکار کند و بلافاصله برود سراغ دیگر مولودهای ۱۱مهر.
بعد، این فکر، مثل موریانه، از منفذی وارد سرت می‌شود که در «اولین پست» چه بنویسی؟ خُب «اولین پست» خیلی مهم است و تو باید از پَسَش خوب برآیی.
بعد، می‌ترسی نکند این «اولین پست»ات هم به سرنوشت «اولین پست» وبلاگ قبلی‌ات - که آخرینش هم بود - دچار شود.
این می‌شود که «روز»ها یکی‌یکی از تو و وبلاگِ خالی‌ات رد می‌شوند و چندقدمی آن‌طرف‌تر، برمی‌گردند و با پوزخندی، بابت تمام ترس‌هایت تحقیرت می‌کنند.
این می‌شود که ۳۳ روز می‌گذرد و تو زیر آوار این همه «ترس» و «حقارت»، ناتوان‌تر می‌شوی...
...تا این‌که یاد جمله‌ای می‌افتی که بارها دستت را کشیده و از «رکود» به «حرکت»ات رسانده؛
«إِذَا هِبْتَ أَمْراً فَقَعْ فِیهِ، فَإِنَّ شِدَّةَ تَوَقِّیهِ أَعْظَمُ مِمَّا تَخَافُ مِنْهُ»
نهج‌البلاغه، حکمت۱۷۵
«هرگاه از چیزى ترسیدی، در آن واقع شو؛ چراکه تحمل این ترس، سخت‌تر است از تحمل چیزی که از آن می‌ترسی.»
باز هم علی(ع) به دادت رسیده و راه‌ها را گشوده.
نیمه شب است. دل به دریا می زنی، «بسم الله»ی می‌نویسی و شروع می‌کنی؛ «نیمه‌شب است. به سرت می‌زند وبلاگی راه بیاندازی، تا راهی باز کنی برای کلماتی که...»
بُن‌بستی نیست، و غمی نخواهد بود، با «ولایت»ات