...عَنْ سَمَاعَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ مُوسَى ع یَقُولُ:
«لَا تُذْهِبِ الْحِشْمَةَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَ أَخِیکَ أَبْقِ مِنْهَا فَإِنَّ ذَهَابَهَا ذَهَابُ الْحَیَاءِ.»
الکافی، ج۲، ص۶۷۲
از امام کاظم نقل شده‌است که فرمودند:
«حرمت میان خود و برادر(ایمانی)ات را از بین مبر، مقداری از آن را باقی بگذار؛
چراکه از بین رفتنِ این حرمت، از بین رفتنِ حیاست.»
الإمامُ الصّادقُ علیه السلام:
«الْجَهْلُ فِی ثَلَاثٍ:
فی تَبَدُّلِ الْإِخْوَانِ
و الْمُنَابَذَةِ بِغَیرِ بَیانٍ
و التَّجَسُّسِ عَمَّا لَا یعْنِی.»
تحف‌العقول، ص۳۱۷
از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده‌است:
«نادانی در سه چیز است:
عوض کردن دوستان،
برهم‌زدنِ رابطه، بدون بیان (دلیل)
و تجسّس در مورد امور بی‌فایده.»
...عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:
«لَا تَکُونُ الصَّدَاقَةُ إِلَّا بِحُدُودِهَا فَمَنْ کَانَتْ فِیهِ هَذِهِ الْحُدُودُ أَوْ شَیْءٌ مِنْهَا فَانْسُبْهُ إِلَى الصَّدَاقَةِ وَ مَنْ لَمْ یَکُنْ فِیهِ شَیْءٌ مِنْهَا فَلَا تَنْسُبْهُ إِلَى شَیْءٍ مِنَ الصَّدَاقَةِ فَأَوَّلُهَا أَنْ تَکُونَ سَرِیرَتُهُ وَ عَلَانِیَتُهُ لَکَ وَاحِدَةً وَ الثَّانِی أَنْ یَرَى زَیْنَکَ زَیْنَهُ وَ شَیْنَکَ شَیْنَهُ وَ الثَّالِثَةُ أَنْ لَا تُغَیِّرَهُ عَلَیْکَ وِلَایَةٌ وَ لَا مَالٌ وَ الرَّابِعَةُ أَنْ لَا یَمْنَعَکَ شَیْئاً تَنَالُهُ مَقْدُرَتُهُ وَ الْخَامِسَةُ وَ هِیَ تَجْمَعُ هَذِهِ الْخِصَالَ أَنْ لَا یُسْلِمَکَ عِنْدَ النَّکَبَاتِ.»
الکافی، ج۲، ص۶۳۹
از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده‌است که فرمودند:
«دوستی صادقانه، مرزهایی دارد؛ هرکس این مرزها یا بخشی از آن‌ها در او بود، او را به دوستی (با خودت) نسبت بده و هرکس هیچ‌یک از آن‌ها در او نبود، او را اصلاً به دوستی (با خودت) نسبت نده:
- اول این‌که باطن و ظاهرش برای تو یکی باشد
- دوم این‌که زینت تو را زینت خود بداند و زشتی‌ات را زشتی‌اش
- سوم این‌که مقام و مال، رفتارش را نسبت به تو تغییر ندهد
- چهارم این‌که از آن‌چه در توانش است، از تو دریغ نکند
- و پنجمین مورد که همه این ویژگی‌ها را در بر دارد، این‌که تو را هنگام گرفتاری‌ها رها نسازد.»
...عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع:
«لَا یَنْبَغِی لِلْمَرْءِ الْمُسْلِمِ أَنْ یُوَاخِیَ الْفَاجِرَ فَإِنَّهُ یُزَیِّنُ لَهُ فِعْلَهُ وَ یُحِبُّ أَنْ یَکُونَ مِثْلَهُ وَ لَا یُعِینُهُ عَلَى أَمْرِ دُنْیَاهُ وَ لَا أَمْرِ مَعَادِهِ وَ مَدْخَلُهُ إِلَیْهِ وَ مَخْرَجُهُ مِنْ عِنْدِهِ شَیْنٌ عَلَیْهِ.»
الکافی، ج۲، ص۶۴۰
امام صادق از امیر مؤمنان (علیهماالسلام) نقل فرموده‌اند:
«برای یک مسلمان شایسته نیست با فاجر[*] دوست شود؛ چراکه:
- فاجر، کار (زشت) خودش را زیبا جلوه می‌دهد و دوست دارد او نیز مثل خودش باشد
- فاجر، نه در امر دنیا و نه در امر آخرت، او را یاری نمی‌رساند
- رفت و آمد با فاجر، موجب زشتی و بدنامی اوست.»
پاورقیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[*] چنان‌چه پیش‌تر نیز بیان شد، واژه «گناه» در زبان عربی و ادبیات دینی، بیش از سی معادل دارد که هریک دارای معنایی ظریف است و در جای خود به‌کار می‌رود.
یکی از این واژگان، «فجور» است. «فجور» با «انفجار» هم‌ریشه هستند و گوهرمعنایی‌شان، «خروج انفجارگونه» است؛ خروجی که شدید، ناگهانی، همه‌جانبه، پخش‌شونده و نابودگر است.
پس می‌توان گفت: «فاجر» کسی است که حصار بندگی را به‌سختی دریده و با وصفی که ذکر شد، از آن خارج شده‌است. چنین خروجی است که موجب صدمه به اطرافیان نیز می‌شود.
پانوشتــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اگر این دقت‌ها در ترجمه و فهم معارف دینی صرف نشود، این معارف، اشتباه فهمیده می‌شوند و در نتیجه، وارونه عمل خواهند شد.
این‌گونه می‌شود که دستگاه انسان‌ساز اسلام، درست کار نخواهدکرد و مسلمانان با مشکلاتی روبه‌رو خواهندشد.
در همین مورد، اگر خود را راحت کنیم و «فاجر» را «گناه‌کار» معنا کنیم، مسلمانان را از دوستی با هر گناه‌کاری منع کرده‌ایم. دراین‌صورت آن‌ها...
- یا به‌خاطر ملاحظات اجتماعی، به این دستور عمل نمی‌کنند که در نتیجه، دچار احساس گناه می‌شوند و کم‌کم قبح سرپیچی از دستورات دینی در ذهنشان می‌شکند،
- و یا با عمل به این دستورِ اشتباه، منزوی، تنها و کم‌اثر خواهند شد و کم‌کم انگ ناکارمدی بر دامن دستورات اسلام خواهدنشست.
آن‌چه ذکر شد، بخش کوچکی از دشواری‌های کار فقها برای کشف مراد شارع است. پیش‌تر نیز نکاتی در این رابطه ذکر شده‌بود:
- چرا امام صادق زراره را میان دیگر اصحاب خراب کرد؟!
- اختلاف‌افکنی میان شیعیان توسط امام باقر!!
- از دیگر ظرائف کار فقیه؛ ماجرای عدس و حمّص
...عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع:
«لَا عَلَیْکَ أَنْ تَصْحَبَ ذَا الْعَقْلِ وَ إِنْ لَمْ تَحْمَدْ کَرَمَهُ وَ لَکِنِ انْتَفِعْ بِعَقْلِهِ وَ احْتَرِسْ مِنْ سَیِّئِ أَخْلَاقِهِ وَ لَا تَدَعَنَّ صُحْبَةَ الْکَرِیمِ وَ إِنْ لَمْ تَنْتَفِعْ بِعَقْلِهِ- وَ لَکِنِ انْتَفِعْ بِکَرَمِهِ بِعَقْلِکَ وَ افْرِرْ کُلَّ الْفِرَارِ مِنَ اللَّئِیمِ الْأَحْمَقِ.»
الکافی ، ج۲، ص۶۳۸
امام صادق از امیر مؤمنان (علیهماالسلام) نقل فرموده‌اند:
«به ضررت نیست؛ اگر با فردی عاقل هم‌نشین شوی. اگر بزرگ‌منشی‌اش را نمی‌پسندی، از عقلش بهره ببر و (در عین حال) مراقب اخلاق بدش باش (تا از او تأثیر نپذیری).
هم‌نشینی با فرد بزرگ‌منش را از دست نده. اگر از عقلش بهره نمی‌بری، با عقل خودت، از بزرگ‌منشی‌اش بهره‌مند شو.
هرچه می‌توانی از فرد پست و نادان فرار کن.»
...فِی وَصِیَّةِ الْمُفَضَّلِ:
سمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ:
«لَا یَفْتَرِقُ رَجُلَانِ عَلَى الْهِجْرَانِ إِلَّا اسْتَوْجَبَ أَحَدُهُمَا الْبَرَاءَةَ وَ اللَّعْنَةَ وَ رُبَّمَا اسْتَحَقَّ ذَلِکَ کِلَاهُمَا.»
فقَالَ لَهُ مُعَتِّبٌ:
جعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ هَذَا الظَّالِمُ فَمَا بَالُ الْمَظْلُومِ؟!
قالَ:
«لِأَنَّهُ لَا یَدْعُو أَخَاهُ إِلَى صِلَتِهِ وَ لَا یَتَغَامَسُ لَهُ عَنْ کَلَامِهِ.
سمِعْتُ أَبِی یَقُولُ:
«إِذَا تَنَازَعَ اثْنَانِ فَعَازَّ أَحَدُهُمَا الْآخَرَ فَلْیَرْجِعِ الْمَظْلُومُ إِلَى صَاحِبِهِ حَتَّى یَقُولَ لِصَاحِبِهِ أَیْ أَخِی أَنَا الظَّالِمُ حَتَّى یَقْطَعَ الْهِجْرَانَ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ صَاحِبِهِ فَإِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى حَکَمٌ عَدْلٌ یَأْخُذُ لِلْمَظْلُومِ مِنَ الظَّالِمِ.»»
الکافی، ج۲، ص۳۴۴
در وصیت مفضّل‌بن‌عمر آمده‌است:
از امام صادق (علیه‌السلام) شنیدم که می‌فرمودند:
«هیچ‌گاه دو مرد با حالت قهر از هم جدا نمی‌شوند، مگر این‌که یکی از آن‌دو سزاوار برائت و لعنت (خداوند) باشد و چه‌بسا هردو آن‌ها سزاوار برائت و لعنت باشند.»
معتّب (یکی از اصحاب حضرت) به ایشان عرض کرد:
خداوند مرا فدایتان گرداند، (از میان آن‌دو) ظالم، سزاوار برائت و لعنت است، اما مظلوم دیگر چرا؟!
حضرت فرمودند:
«زیرا او برادرش را به برقراری رابطه دعوت نمی‌کند و از سخن (بد) او چشم‌پوشی نمی‌کند.
از پدرم (امام باقر علیه‌السلام) شنیدم که می‌فرمودند:
«هرگاه دو نفر با هم درگیر شدند و یکی‌شان بر دیگری غلبه یافت، کسی که به او ظلم شده، باید نزد رفیق (ظالم)اش برود و به او بگوید: "ای برادر، من (به تو) ظلم کرده‌ام." تا قهر و جدایی میانشان برطرف شود؛ زیرا خداوند به‌راستی داور عادلی است که حق مظلوم را از ظالم می‌ستاند.»»
از امام رضا، علیه‌السلام، نقل شده‌است که فرمودند:
«اصْحَبِ السُّلْطَانَ بِالْحَذَرِ،
وَ الصَّدِیقَ بِالتَّوَاضُعِ،
وَ الْعَدُوَّ بِالتَّحَرُّزِ،
وَ الْعَامَّةَ بِالْبِشْرِ.»[۱]
«با سلطان، با «حَذَر» (احتیاط) هم‌نشینی کن،
و با دوست، با «تواضع»،
و با دشمن، با «احتراز» (تحفّظ)،
و با مردم، با «خوش‌رویی».»
در ادامه، در مورد هر یک از این فرازها، توضیحاتی ارائه می‌گردد،[۲] اما پیش از آن، دو نکته کلی:
۱- «مصاحبت»، به معنای ملازمت، هم‌راهی، هم‌نشینی، هم‌صحبتی و... است.
۲- امام در این حدیث، به «مصاحبت» با این چهار گروه «اَمر» فرموده‌اند. بنابراین، لازم است که در صورت فراهم بودن شرایط، و نبود مفسده‌ای بزرگتر، با تیپ‌های مختلف، مصاحبت داشت؛ با سلطان، دوست، دشمن و با توده‌ی مردم. این صحیح نیست که انسان، دایره ارتباطاتش را به قشر خاصی محدود نماید و با سایرین کاری نداشته باشد، بلکه با ملاحظات و قیود خاصی، مصاحبت با تیپ‌های مختلف لازم است.
چگونگی هم‌نشینی با سلطان؛
«اصْحَبِ السُّلْطَانَ بِالْحَذَرِ»
«با سلطان، با «حذر» (احتیاط) هم‌نشینی کن»
- سلطان: کسی است که با قهر و غلبه بر مجموعه‌ی تحت اختیارش تسلط دارد.
- حَذَر: احتراز از چیز ترسناک، احتیاط، هوش‌یاری، حالت آمادگی برای دفع ضرری که در کمین است.
(فرض کنید قرار است در یک اتاق تاریک که پر از شیشه خرده است، قدم بگذارید. چطور با احتیاط گام برمی‌دارید؛ ابتدا مطمئن می‌شوید که زیر پایتان شیشه نیست، بعد گام بعدی را بر می‌دارید؟
یا فرض کنید هنگام جنگ، نگهبانِ شب هستید. چطور هوش‌یاری خود را حفظ می‌کنید و هر لحظه آماده عکس‌العمل در مقابل خطر احتمالی هستید؟
به این حالت «حَذَر» گفته می‌شود.)
در مصاحبت با سلطان باید چنین حالتی داشت.
آقابالاسری که او تعیین تکلیف می‌کند، اما حاضر شده ما را به مصاحبت بپذیرد، نه باید از آن طرف بام افتاد و دوری کرد و روابط را تیره نمود، و نه باید از این طرف بام افتاد و خودمانی شد و رو بازی کرد.
چرا که سلطان می‌خواهد تسلطش را همچنان حفظ کند و اگر کوچک‌ترین خطری احساس کند، به ما آسیب می‌رساند.
چگونگی هم‌نشینی با دوست؛
«[اصْحَبِ] الصَّدِیقَ بِالتَّوَاضُعِ»
«با دوست، با «تواضع» هم‌نشینی کن»
- صدیق: دوست نزدیک، کسی که با انسان رو راست است، اهل دروغ و دو رویی و دو رنگی نیست. (البته این حالت دو طرفه است. کسانی صدیقِ یکدیگرند که هر دو نسبت به هم چنین باشند.)
- تواضع: خواری، فروتنی، پایین آوردن.
نسبت به دوستان نزدیک باید تواضع داشت. نه این‌که فخر فروخت و افاده داشت و از سوابق درخشان و مدارک و اموال و امکانات خود گفت.
چرا که...
اولاً بقاءِ دوستی، وابسته به تواضع است و چه بسیار دوستی‌هایی که با تکبّرها از بین رفته‌اند.
و ثانیاً تواضع موجب دفع حساسیت‌ها، جلوگیری از حسادت‌ها، و در نتیجه؛ حفظ انسان از آسیب‌دیدگی‌ها می‌شود.
اما این «تواضع» باید واقعی باشد، نه ساختگی.
برای این منظور، وقتی خود را نسبت به دوست‌مان برتر می‌یابیم، به این نکات نیز توجه داشته باشیم که:
- شاید امکاناتِ او، کمتر از امکاناتِ من بوده و او به‌نسبت داشته‌هایش، در این زمینه رشد بهتری داشته. امکاناتی مانند هوش و ذکاوت، مال و سرمایه، موقعیت خانوادگی و اجتماعی، خُلقیات و ویژگی هایی که به ارث می‌رسند، و...
- شاید او در زمینه‌های دیگری برتر باشد؛ زمینه‌هایی که من از آن ناآگاهم.
- من گناهانی مرتکب شده‌ام که او انجام نداده. (هرکس به کردار خود به‌خوبی آگاه است.)
- شاید او باتقواتر باشد و نزد خداوند جای‌گاه بهتری داشته باشد.
چگونگی هم‌نشینی با دشمن؛
«[اصْحَبِ] الْعَدُوَّ بِالتَّحَرُّزِ»
«با دشمن، با «احتراز» (تحفّظ) هم‌نشینی کن»
- عدو: دشمن، کسی که اهل تجاوز و تعدّی به حقوق یا اموال انسان است، کسی که نسبت به انسان کینه دارد.
- تحرّز: تحفُّظ، پنهان‌کاری، پرهیز، خودداری، چیزی را محکم و پنهان نگاه‌داشتن.
(حِرز: جایگاهی امن، محفوظ از دید دیگران و مصون از سرقت؛ مانند گاوصندوق، کمدِ قفل دار، جیبِ داخل لباس)
مصاحبت با دشمن نیز، اگر منفعتش بیش از ضررش باشد، لازم است،
چرا که فوائدی دارد؛ در این مصاحبت می‌توان
- دشمن را شناسائی کرد،
- به نقشه‌ها و نقاط ضعف و قوتش پی برد،
- شاید بتوان نقشه‌هایش را خنثی کرد، یا از کینه و دشمنی‌اش کاست،
- بلکه ممکن است او را از دشمنی منصرف کرد و با خود همراه نمود.
البته نباید فراموش کرد که او دشمن است و اهل کینه و تجاوز است. لذا همان طور که امام امر فرمودند، این مصاحبت باید همراه با تحرُّز باشد. باید سعی کنیم که خود را در حِرز قرار دهیم، نه آن که شل شویم و رو بازی کنیم، بلکه پنهان کاری نماییم تا دشمن به نقشه‌ها و نقاط ضعف و قوت‌مان پی نبرد و غافل‌گیرمان نسازد.
نکته: فرق است میان «سلطان» و «دشمن»؛
سلطان، لزوماً دشمن نیست. او می‌خواهد سلطه‌اش را حفظ کند و تا وقتی خیالش از این بابت راحت باشد، آسیبی نخواهد رساند. (مگر این‌که این سلطان به دشمنی با ما برخواسته باشد.)
دشمن، هرچند هم رده‌ی ما باشد و تسلطی نداشته باشد، اما از روی کینه و دشمنی، می‌خواهد در اولین فرصت حمله‌ای کند و صدمه‌ای بزند.
چگونگی هم‌نشینی با مردم؛
«[اصْحَبِ] الْعَامَّةَ بِالْبِشْرِ»
«با مردم، با «خوش‌رویی» هم‌نشینی کن.»
- عامة: عموم مردم، توده‌ی مردم.
- بِشر: خوش‌رویی، گشاده‌رویی، بشاشت.
با مردم نیز باید با روی خوش هم‌نشین شد. مصاحبت و هم‌نشینی، غیر از برخوردِ عادی و گذراست. لازم است که با عموم مردم هم‌نشین شد،
چرا که هم‌نشینی با روی خوش؛
- محبت‌ها را جلب می‌کند،[۳]
- کینه‌ها را از میان برمی‌دارد،[۴]
- دوستان‌مان را زیاد می‌کند،
- و ارتباطات‌مان را گسترده می‌نماید.
به این ترتیب، هم فعالیت‌هامان در جامعه سهل‌تر می‌شود، و هم زمینه‌ای برای تأثیرگذاریِ مثبت بر دیگران و تربیت آنان فراهم می‌شود.
پاورقیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[۱] نزهة‌الناظروتنبیه‌الخاطر،ص۱۳۳/ العددالقویة‌لدفع‌المخاوف‌الیومیة،ص۲۹۹/ الدرة‌الباهرة‌من‌الأصداف‌الطاهرة،ص۳۸
[۲] توضیحاتی که پیرامون این حدیث ذکر می‌شود، برگرفته از بیانات استاد حجت‌الاسلام امیر غنوی می‌باشد.
[۳] قال علی (علیه‌السلام): «سَبَبُ المَحَبَّةِ البِشرُ.» ؛ «خوش‌رویی، سببِ محبت است.» (غررالحکم،ج۴،ص۱۲۶)
[۴] قال رسول الله (صلّی الله علیه و آله): «حُسْنُ الْبِشْرِ یَذْهَبُ بِالسَّخِیمَةِ.» ؛ «خوش‌رویی، کینه را از بین می‌برد.» (الکافی،ج۲،ص۱۰۴)
هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:
«إِذَا أَحْبَبْتَ رَجُلًا فَأَخْبِرْهُ بِذَلِکَ فَإِنَّهُ أَثْبَتُ لِلْمَوَدَّةِ بَیْنَکُمَا»
الکافی، ج۲، ص ۶۴۴
هشام بن سالم از امام صادق، علیه السلام، نقل می کند، که فرمودند:
«اگر مردی را دوست داشتی، او را به این (دوست داشتن) آگاه کن،
که این کار، برای پابرجا شدن دوستی میان شما دو نفر، مؤثرتر است.»
