غروب یک روز تابستانی، تهِ یک خیابانِ سوت و کور، جایی که می‌شد مطمئن بود آشنایی عبور نمی‌کند، سیگار دوم را روشن کردم و با هیجان چند پُک زدم. نگاهی به جیب پیراهنم انداختم. پنج‌شش نخِ دیگر داشتم.
صبح آن روز با پدربزرگم به باغش که خارج شهر بود، رفته بودم. از بچه‌گی او را دوست داشتم. اصولاً به‌خلاف هم‌سن‌وسال‌هایم دوست داشتم کنار مُسن‌ترها بنشینم و از خاطرات و تجربیاتشان بچشم.
باغ پدربزرگم علاوه بر باغبانِ مهربانش، امتیازات دیگری هم داشت؛ یک استخر کوچک، درختان میوه و بوته‌های خیاری که بویشان مستت می‌کرد.
پدربزرگم سیگاری بود و به رسم پیش‌کسوتان، «شیراز» می‌کشید و گاه «بهمن». همیشه توی انبار باغش یک کارتن سیگار داشت و با خیال راحت، از صبح تا شب یکی‌دو بسته دود می‌کرد.
نوجوان بودم، و پیرمردی که جلوی باغش، روی یک تخت چوبی، به متکا لم می‌داد و آتش‌به‌آتش سیگار می‌کشید، به چشمم بزرگ می‌نمود. از این حالتش خوشم می‌آمد. اصلاً شاید علت سیگاری شدن دایی کوچکم هم همین بود.
آن روز دیگر طاقت نیاوردم. میان چرت‌های بعدازظهرش، به انبار رفتم. دو سه نخ برداشتم و خودم را به ته باغ رساندم. یکی روشن کردم و چند پک زدم و سرفه و... احساس کردم پدربزرگم بیدار شده. سریع انداختمش زمین و آمدم جلوی باغ.
هنوز خواب بود. دوباره برگشتم. یکی دیگر روشن کردم و این‌بار با خیالی راحت‌تر کشیدم... و خوشم آمد. نه از بوی گندش، که از دود سحرانگیز و از این حالتش. از این که مثل بزرگترها شده بودم، مثل پدربزرگم.
این شد که موقع برگشت، وقتی پیرمرد مشغول چیدن میوه و بادمجان در کیسه بود، دوباره به انبار رفتم و چند تا دیگر از کارتن برداشتم. آن چند تا در میان آن همه، گم بود و مطمئن بودم که متوجه نخواهد شد.
از راه کسل‌کننده‌ی همیشه‌گی، به خانه برگشتیم. به بهانه‌ای زدم بیرون. رفتم به ته همان خیابان که گفتم، و اولی و دومی...
در میانه‌ی دومی بودم که فکری مزاحم شد. از همان دور به صورتم خَنج می‌کشید. بعد نزدیک و نزدیک تر شد. جلویم ایستاد. مچ دستم را گرفت. نگاهم افتاد به دستم و به آتش سرخی که از میان دودها سو سو می‌زد. آن‌قدر مچم را فشار داد که سیگار از دستم افتاد. بعد دست تسلیم شده ام را در جیب پیراهنم فرو کرد. همه‌شان را در آوردم. خُرد کردم و گوشه‌ای ریختم.
آن فکر مزاحم، حرف پدرم بود که در یک جای‌گاه مناسب زده شده بود؛ در جایِ مناسب و در گاهِ مناسب.
کوچک‌تر که بودم، وقتی مردی مچاله‌شده‌ازمواد را دیدم، و وقتی از آن حالتش منزجر شدم، گفته بود: «بابا! اینا همه‌ش از سیگار شروع می‌شه. هیچ معتادی نیست که از سیگار شروع نکرده باشه. مقدمه‌ش همین لامصبه!»
این‌ها را با لحنی دلسوزانه و مخلصانه گفت.
این بود، که سال‌ها بعد، مرا به فکر انداخت و آینده‌ی منزجر کننده‌ام را به چشمم آورد.
این شد که سبک‌سنگین کردم و تصمیم گرفتم دیگر نکشم.
حواسمان باشد که به بچه‌هامان چه می‌گوییم و چه‌گونه می‌گوییم و در چه جای‌گاهی می‌گوییم.
این حرف‌ها، چه خوب و چه بد، در ذهنشان حکّ می‌شوند و در بزن‌گاه‌ها به سراغشان می‌روند.
______________________________________
پانوشت: سیگاری‌ها هم حواسشان باشد که ممکن است با هر سیگارشان، آینده‌ی کودکی را نیز دود کنند!
دستوار
در دست عهد دولت او دستوار باد...
طبقه بندی موضوعی
کلمات کلیدی
پربیننده ترین مطالب
- ۹۳/۱۰/۲۲گلاب به روتون!
- ۹۲/۱۲/۱۱در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.
- ۹۲/۱۲/۲۱تأمّلی در معنای «تباکی»
- ۹۲/۱۲/۱۸مگر آمریکا خر است؟!
آخرین نظرات
- ۱۰ تیر ۰۳، ۰۹:۵۶ - فـا رورجانم. یاعلی
- ۲۰ خرداد ۰۳، ۰۸:۳۱ - کمالگرام حب حیدر انسان رو بینیاز می‌کنه. از هر چیزی.
- ۱۸ خرداد ۰۳، ۱۴:۳۴ - محمد خضریجانم فدای علی. بعدفدای قنبر.
- ۸ فروردين ۰۳، ۰۱:۰۶ - M👍
- ۲۵ ارديبهشت ۰۲، ۰۹:۳۸ - لبیک یا زینب(س)بسیار عالی ممنون
- ۳۰ آذر ۰۱، ۱۰:۳۸ - سید محمد حسین مرکبیسلام کامل و خوب بود موفق باشید
- ۲ تیر ۰۱، ۰۰:۲۰ - مادران شاالله مورد شفاعت امام رضا(ع)قرار بگیرید
- ۱۲ خرداد ۰۱، ۱۲:۳۳ - کلب الحجة (عجل الله فرجه)خدا خیرتون بده.
- ۲۰ فروردين ۰۱، ۱۰:۱۲ - ماهرخخیلی جمله خوب عالی بود
- ۲۹ آذر ۰۰، ۰۹:۰۱ - ناشناسخیلی. عالی بود
هفت سال پیش
- الو، سلام ابوالفضل جان.
+ سلام، چطوری [...] جان؟ خوبی؟
- الحمد لله.
+ اتفاقاً چند وقت بود می‌خواستم تماس بگیرم، یا وقت نمی‌شد، یا یادم می‌رفت.
- خب، دل به دل راه داره.
+ بله، همین‌طوره.
- غرض از مزاحمت، من مقلد آقای فاضل بودم، وجوهاتم رو هم به دفتر ایشون می‌دادم. حالا، بعد از فوت آقای فاضل، می‌خواستم بدونم کی اعلمه؟
+ راستش، چندوقت پیش، دو گروه از دوستام تحقیق کرده بودند، آقای بهجت رو می‌گفتن اعلمه.
- آقای بهجت؟! شنیدم آقای بهجت سخت می‌گیره.
+ نه این‌طوریا هم نیست. من خودم مقلد ایشونم.
- خب، باید یکی باشه که راحت بگیره، بشه عمل کرد.
+ آخه ملاک راحتی و سختی نیست، که! ملاک اعلمیت و اعدلیته. باید تحقیق کرد که کی بهتر احکام رو می تونه از قرآن و روایات استخراج کنه. نه این‌که ...
- باشه، دستت درد نکنه. کاری نداری؟ خداحافظ.
+ خداحافظ.
چندروز پیش[1]
+ سلام [...]
- سلام، خوبی ابوالفضل جان؟
+ الحمد لله. شما چطوری؟ بچه ها خوبن؟ تماس گرفته بودی، تازه شماره‌ات رو دیدم.
- آره. حل شد. دنبال یه آخوند روشنفکر می‌گشتم، که یه جوابی ازش بگیرم.
+ چی؟
- یه گوسفندی برای عقیقه داشتیم، می‌خواستیم همین بین همسایه‌ها تقسیم کنیم و یه مقدارش رو هم بدیم به یه مرکز خیریه. دنبال یکی می‌گشتم که روشنفکر باشه، راحت بگیره.
+ پس، از کسی پرسیدی؟
- آره بابا، مجبور شدیم زنگ بزنیم به یکی، اونم برعکس گفت باید بپزید و مهمونی بدید و استخوناش رو هم نشکنید و...
+ خب، عقیقه یه آثاری داره، اگر بخوای اون نتایج رو داشته باشه، باید اون کاری رو که گفتن، بکنی. وگرنه این‌که همین‌جوری هم اگه تقسیم کنید، ثواب داره، ولی دیگه عقیقه نیست.
- ما می‌خواستیم یه جواب بگیریم که راحت شیم. این‌که چی‌کار کن و استخوناشو چی کار نکن و...، می خواستیم از این چرت و پرتا[2] خلاص شیم که نشد! دادیم یه حوزه علمیه، خودشون این کارا رو بکنن. به هر حال، ترتیبشو دادیم.
+ باشه، خیره ان شاء الله.
- ان شاء الله. کاری نداری؟
+ نه، خداحافظ.
- خداحافظ.
پاورقیـــــــــــــــــــــــــــــــــ
نمازجمعه که تمام شد، مردم داشتند کم‌کم می‌رفتند و من داشتم تعقیبات می‌خواندم.
زد روی پایم و بعد از کمی مقدمه‌چینی،[۱] گفت:
«حاج آقا! من دقت کردم، وقتی صلوات می‌دادند، شما آرام صلوات می‌فرستادید. مگر روایت نداریم که هرکس بلند صلوات نفرستد، «منافق» است؟!»
هیچی، کلی شرمنده شدم و بعد از کمی توجیه،[۲] خداحافظی کردم.
چندسالی گذشت، تا دیشب، که برخوردم به این روایت:
ابْنُ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ،
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع، قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ:
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص:
«ارْفَعُوا أَصْوَاتَکُمْ بِالصَّلَاةِ عَلَیَّ، فَإِنَّهَا تَذْهَبُ بِالنِّفَاقِ.»
الکافی، ج۲، ص۴۹۳
امام صادق، علیه السلام، از رسول خدا، صلی الله علیه و آله، نقل می فرمایند:
«صدایتان را با صلوات بر من، بلند کنید؛ که این کار نفاق را برطرف می‌سازد.»
نه‌این‌که ...
پاورقیـــــــــــــــــــــــــــــــ
ریحانه خانم، امروز:
"مامااان! «جوش» یه جور حیوونه؟ میاد می‌زنه، می‌ره؟!"
دو سه سال است از آن ماجرا می‌گذرد. تابستان گرمی بود و مثل هر سال همسایه برای فرار از قم و دیدار با قوم، به زادگاهش رفته بود. فرصت مناسبی بود تا تنوعی به زندگی بدهیم و شام را در حیاط بخوریم. غروب حیاط را آب‌پاشی کرده بودم تا گرما را از سنگ‌های مرمر پس بگیرم و با مولکول‌های آب دوباره به هوا بفرستم. سرِ شب همسرم گفت: «حالا که بیرون می‌ریم، سور و سات رو کامل کن، برای شام کباب بخر.»
دو سه روز داشتیم تا اول ماه و 15 هزار تومان بیشتر ته جیبم نبود. آخرین باری هم که کباب خریده بودم، ۱۲ تومان شده بود. پنج سیخ کوبیده، دو سیخ گوجه، یک نان سنگک، ریحان و پیاز، برای دو نفر و نصفی آدم. فکر کردم «اگر خرج کنم و در این دو سه روز اتفاقی بیافتد، چه؟ اگر بچه مریض شود، اگر چیزی نیاز شود، اگر...» این شد که جواب منفی دادم. دلیلش را گفتم و او هم پذیرفت.
دو سه ساعت بعد، کوکوسبزی‌مان را خورده بودیم و احتمالاً داشتیم چیز دیگری می‌خوردیم، که کسی زنگ زد. از شیشه‌ی مات وسط درِ حیاط، معلوم بود که زنی چادری است. زیرانداز را که جلوی در انداخته بودم کمی جمع کردم، تا همسرم در را باز کند.
دو سه دقیقه با زنِ جلوی در پچ‌پچ کرد. در را بست و آمد توی حیاط. مقداری پول کف دستم گذاشت و توضیح داد که «خانم میم بود. یادته با بچه‌ش پشت در مونده بودند، آقای میم هم شهرستان بود، زنگ زدند، کلیدساز بردی، درِشون رو باز کردی؟ ۷ تومن برای اون داد. من هم اون‌موقع که برام همراه اول خریدی، ایرانسلم ۵ تومن شارژ داشت، منتقل کردم به ایرانسلش. خلاصه ۱۲ تومن اورده‌بود بده.»
دو سه ثانیه به هم خیره شدیم. به این فکر می‌کردیم که از کجا فهمیده بود هزینه باز کردن درِشان ۷ هزار تومان شده بود؟ چرا بعد از چند ماه تازه یاد بدهی‌اش افتاده بود؟ چرا آن‌وقت شب آمده بود بدهی‌اش را بدهد؟
چرا دقیقاً همان‌شب؟! چرا دقیقاً همان ۱۲ هزار تومان؟!
دم صبح بود. برعکس خیلی خواب‌ها، همه‌چیز واضح بود؛ هوای نیمه‌ابری، دیوار سیمانی سفید، درب فلزی سفیدی که یک لنگه‌اش باز بود، کفش‌های رها شده‌ی جلوی درب، باز هم بگم؟ بگم؟ (می‌دانم به این کلمه حساسیت داری. اصلاً برای همین دو بار تکرارش کردم.)
یادت هست؟ کروبی زودتر از تو بیرون زد. با همان دستپاچهگیِ همیشگی، کفش‌هایش را پیدا کرد، هول‌هولی پوشید و بدون این‌که سلامی کند، راهش را گرفت و رفت.
او را کاری ندارم. کسی با او کاری ندارد. اصلاً فکر کنم اگر روزی برای سران داخلی فتنه (می‌دانم با شنیدن این کلمه (فتنه) هم مور مورت می‌شود. شنیدنش چیزی است در مایه‌های کشیده شدن ناخن‌های معلم شیمی‌ات روی تخته سیاه)، داشتم می‌گفتم؛ فکر کنم اگر روزی برای سران داخلی فتنه هم دادگاهی تشکیل شود، فراموش کنند نام او را در پرونده بیاورند.
سرت پائین بود. انگار می‌ترسیدی تیزی نگاهم در چشم‌هایت فرو برود. خب حق هم داشتی. بعد از چند سال رهایت کرده بودند، بدون محاکمه‌ای، بدون تقاصی، بدون شلاقی، بدون دیده شدن در لباس راه‌راه آبی با آرم ترازوهای عهد بوق، بدون.... و حالا قرار است راست‌راست در خیابان راه بروی. من هم بودم شرمنده بودم.
بیرون که آمدی، آن‌قدر سلام نکردی که همسرت هم بیرون آمد. چرا؟، نمی‌دانم. اما علت تأخیرت را می‌شد فهمید. رویت نمی‌شد سلام کنی. اصلاً سلام یعنی «تو از جانب من در امان و سلامتی»، یعنی «من با تو کاری ندارم، نمی‌خواهم پاچه‌ات را بگیرم»، و من دیگر به سلام تو را باور نداشتم. اگر سلام می‌کردی، نمی‌دانستم این‌بار راست می‌گویی یا از این سلامت هم مثل سلام‌های بیانیه‌هایت آتش و خون می‌پاشد.
بالاخره دلت را یکی کردی و ناامید از شنیدن جواب، همان‌طور که به بهانه پیدا کردن کفش سرت پائین بود، سلامی گفتی. از صدایت خجالت می‌بارید.
جوابت را دادم. تنها گفت‌وگوی رد و بدل شده بینمان همین بود، اما در لحنِ سلام و در بهتِ نگاهم یک دنیا حرف موج می‌زد که نمی‌دانم فهمیدی یا نه.
نمی‌دانم این‌که همان‌طور که سرت پائین بود، رفتی، از نفهمی‌ات بود، یا از فهمیده‌گی‌ات.
تو رفتی و من دیگر همسرت را ندیدم، که دنبالت آمد یا نه؟ شاید او جلوتر می‌رفت و تو دنبالش بودی.
ندیدم، چون نگاهم به کفش‌ها خیره شده بود. در فکر بودم که آیا در دادگاهی محاکمه خواهی شد؟ آیا مدعی‌العموم علاوه بر جرم‌های اجتماعی‌ات[۱]، شکایت‌های شخصی من را هم قرائت خواهد کرد؟ اگر محکوم شوی، چه‌طور می‌خواهی این خسارت‌ها را جبران کنی؟
- فشار روحی و استرس گاه‌وبی‌گاهی که به لطف بیانیه‌های احساسی و رفتار جنون‌آمیز هواداران تحریک شده‌ات به من وارد کردی.[۲]
- تپش قلب، فشار خون و عدم تمرکز برای درس خواندن و ...
- دقایق و ساعاتی که پای تلویزیون و اینترنت صرف شد، برای پیگیری اخبار افتضاحی که بار آورده بودی.
- مهم‌تر از همه، اختلافات جدی خانوادگی با کسانی که تا دیروز با دیدن یکدیگر آرامش می‌یافتیم و بعد از ظهور پدیده‌ای چون تو، روزبه‌روز بر فاصله‌مان افزوده شد. اختلافاتی که ضربه‌های جبران ناپذیری به خانواده‌ام وارد کرد. اختلافاتی که هنوز محو نشده‌اند.
- فشارهایی که جمعیت در راهپیمایی بی‌سابقه‌ی مردم در ۹ دی ۱۳۸۸، به من و دختر دو ساله‌ام وارد کرد. اضافه کن نگرانی‌ام را از تخریب پلی که از قم‌رود می‌گذشت و در هیچ ۲۲ بهمنی، چنین جمعیتی را روی خود ندیده بود.[۳]
- باز هم بگم؟ بگم؟
حقیقتاً آدم به قیامت اعتقاد پیدا می‌کند. خب معلوم است که در این دنیا ظرفیت تقاص «همین»ها هم نیست، چه رسد به تقاص «همین»های میلیون‌ها آدم دیگر. چه رسد به آسیب‌های اجتماعی و بین‌المللی‌ای که وارد کردی.
پس دیدارمان به قیامت، میرحسین!
[۲] دو سه سالی هست که ترجیح می‌دهم گزارش‌های تلویزیون در مناسبت‌های مختلف راجع به فتنه را نبینم، که می‌دانم باز اذیت خواهم شد.
[۳] این یکی را می‌بخشم. به‌خاطر لذتی که آن روز بردم!
«کوهان»خوریِ «محسن»!
با هم وارد حوزه شدیم. اسمش محسن بود. واقعاً طلبه‌ی خوش‌فکری بود (و هست). فارغ‌التحصیل دانشگاه علم و صنعت بود (فکر می‌کنم برق). قبل از این‌که بیاید حوزه، خیلی از درس‌ها را خوانده بود و حتی تدریس کرده بود. به‌خاطر همین از شاگردخوب‌های کلاس بود.
پنج، شش سال اول (که با هم بودیم)، به‌خاطر مشغله‌های زندگی، فرصت نمی‌کرد مثل بقیه دوستان به درس و بحثش برسد. اما هم‌چنان در درس‌ها وضعیت خوبی داشت.
خیلی هم بانمک بود. می‌گفت من فعلاً دارم از «کوهان» می‌خورم! یکی دو سال دیگر ذخیره کوهانم تمام می‌شود و...
«کوهان»خوری «حسن»!
امتیازاتی که در توافق ژنو دادیم، همه‌ی آن‌چیزی بود که در هشت سال دولت احمدی‌نژاد به‌دست آمده بود؛ «غنی‌سازی بیست درصد»[۱]، «پیشرفت شتابان در اراک و نطنز و فردو و مراکز تحقیقاتی»[۲]، «مقاومت در برابر فشارها برای ارائه اطلاعات از مراکز هسته‌ای و دانشمندان در معرض ترور»[۳]، «انگیزه یافتن دانشمندان جوان برای پیشرفت علمی در زمینه هسته‌ای»[۴]، «شکل‌گیری تدریجی ارتباطات پیدا و پنهان علمی و تجاری میان سازمان انرژی اتمی با شرکت‌های خارجی»[۵]، و مهم‌تر از همه «مقاومت مردم در برابر تحریم‌های همه‌جانبه و یک‌جانبه»[۶].
بگذریم از «اعتبار جمهوری اسلامی ایران در میان مستضعفین جهان»[۷] که حاصل سی و پنج سال ایستادگی ملت ایران در برابر مستکبرین عالَم بوده است. که نمی‌گذریم!
در برابر، گوشه‌ی ناچیزی از تحریم‌ها رفع شد.
سؤال اینجاست:
دولت فعلی که در مرحله مقدماتی، بخش اعظم دستاوردهای دولت قبلی را خرج کرده است و ژست پیروزی گرفته[۸]، در مراحل بعدی قرار است چه امتیازاتی برای رفع باقیِ تحریم‌ها بدهد؟
«کوهان» چاق و چله‌ای که حالا از آن تنها «ادامه غنی‌سازی پنج درصد» (آن هم به‌صورت محدود[۹]) باقی مانده است، کفاف نخواهد داد، برادر!
[۱] که از آن دست کشیدیم.
[۲] که متوقفش کردیم.
[۳] که به آن تن دادیم.
[۴] که به ناامیدی و رکود نشاندیم‌اش.
[۵] که قطعشان کردیم.
[۶] که به "امید به ترحم دشمن و رفع تحریم‌ها" تبدیلش کردیم.
[۷] که با تماس‌ها و دیدارهای کودکانه و مذاکرات منفعلانه، خدشه‌دار شد.
[۸] جالب اینجاست که چنین معدن نمکی را سر کشیده‌اند، و آن‌چنان نمک‌دان می‌شکنند. جز تخریب و توهین و سرزنش چیزی نثار دولت قبلی نمی‌کنند.
[۹] تعهد کرده‌ایم به همان سانترفیوژهای فعلی اکتفا کنیم. سانترفیوژ جدیدی نصب نکنیم، سانترفیوژهای موجود را اگر خراب شوند (که روزانه برای حدود پنجاه تا از آن‌ها این اتفاق می‌افتد)، حق جایگزینی نداریم، ولو این‌که قابل تعمیر نباشند.
نور قرمز چراغ‌های پیزُری اتوبوس، سرخی صورتم را پوشانده بود. انگار قلب، تمام خون را به سرم پمپ می‌کرد. ترمز اتوبوس، ایستاده‌ها را کمی به جلو هُل داد. چشم‌هایم را بُراق کردم و برای چندمین بار به مردی که ایستگاه قبلی سوار شده بود، زُل زدم، شاید ذره‌ای خجالت در صورتش پیدا کنم. راننده صدایش را بلند کرد «آقا یه کم برید عقب، این بنده‌خداها سوار شن».
جا نبود، اما سعی کردم بیشتر خودم را عقب بکشم. مردک باز هم تکانی به خودش نداد. میله صندلی مقابلش را چسبیده بود و خودش را جلو کشیده بود تا دیگران را ترغیب کرده باشد به عقب رفتن. نمی‌خواست پنجره‌فولادی را که تازه به آن رسیده بود، رها کند! یک نفر به سختی رد شد تا جایی باز کند برای جمعیتی که از بیرون ناامیدانه به ما نگاه می‌کردند. نفر دوم هم با شنیدن صدای فِسِّ درب اتوبوس، منصرف شد.
اتوبوس راه افتاد و نگاهم آن بیچاره‌های بازمانده در ایستگاه را که حالا در تاریکی فرو رفته بودند، رها کرد. دوباره شروع کردم به بررسی توجیهات و احتمالات؛ «جلویش جا نیست»، که خیلی هم هست. «کر و کور است، صدای راننده را نمی‌شنود و هجوم جمعیت را نمی‌بیند»، پس چرا خودش را جلو کشیده، تا بقیه رد شوند! «شب است و خسته است و حال ندارد»، خُب مگر بقیه خسته نیستند؟!، «می‌خواهد ایستگاه بعدی پیاده شود»، خب بیاید این طرف‌تر، موقع پیاده شدن راهی برایش باز می‌شود. تو نیکی می‌کن و در دجله انداز...
تنها احتمال باقی‌مانده این بود که «مردکِ بی شعور! خرش از پل گذشته و حالا که خودش سوار شده، بقیه به درَک!»
قضاوتم را کرده بودم، که متهم شروع کرد به جواب دادن به بغل دستی‌اش. مثل این‌که پرونده، شاکی هم داشت.
«شرمنده، دستم درد می‌کنه، نمی‌تونم میله‌های بالایی رو بگیرم. اون‌ور‌تر هم صندلیِ نزدیکی نیست که میله‌اش رو بگیرم.»
آب سردی بود که رویم ریخت.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پانوشت: خواندن قضاوت دکتر حسام‌الدین آشنا راجع به شیخ هادی، امام جماعت بدون وضوی مسجدشان هم خالی از لطف نیست.
نمی‌دانم چه می‌شود مادر بچه‌ها امر می‌کند به گرفتن عکس یادگاری از دخترانش.
«مطهره خانم» فرصت را غنیمت شمرده، گلدانی با گل‌های صورتی را با بلوزش سِت می‌کند.
غـیـرتِ «ریحانه خانم» گل می‌کند و همان‌طور که در تصویر ملاحظه می‌فرمائید... بـــعــله...
[کمی اخم به صورتش می‌ماله. صداش رو لوس می‌کنه و می‌گه:]
- بااا باااا!
- جانم بابا؟
- موبایلمو درست می‌کنی؟
- آره بابایی، چی شده؟ کار نمی‌کنه؟
- خاموش می‌شه، ولی روشن نمی‌شه!
سکانس یک: روز - داخلی - ماشین
رئیس‌جمهور، نیویورک است. بارانِ نرمی می‌بارد. دارم از پارکینگ شرقی حرم بیرون می‌زنم که چشمم به پیرمرد می‌خورد. ریش بلند و عمامه مشکی. دارد با کسی حرف می‌زند. وقتی می‌رسم کنارش، از او خداحافظی می‌کند و جدا می‌شود. پا می‌گذارم روی ترمز که تا جایی برسانمش. تا سوار می‌شود مدتی طول می‌کشد. بالاخره می‌نشیند و خوش‌وبشی و... بعد با صدایی پرانرژی، که به سنش نمی‌خورد، می‌گوید «چه خبر دارید، آقا؟»
لحظه‌ای چشمانم به چشمانش دوخته می‌شود. برقشان مُشتِ صاحبِ کم‌طاقتشان را باز می‌کند. معلوم است که خود خبرهایی دارد و حرف‌هایی برای گفتن. لابد گوش جدیدی پیدا کرده، بعد از آن گوش قبلی که حالا دیگر از آینه هم دیده نمی‌شود.
طاقت جمله‌ای طولانی‌تر از این را ندارد؛ «سلامتی، شما چه خبر؟»
بلافاصله می‌گوید «امروز صبح، اخبار ساعت ۸ را گوش می‌دادم. می‌گفت نخست‌وزیر اسرائیل از برقراری رابطه ایران و آمریکا نگران است.» این را حتماً فتحی برای اسلام و مسلمین می‌دانست.
بعد هم از آشنایی چهل‌ساله‌اش با "دکتر روحانی" گفت و این‌که او طلبه زرنگی است و کلاه سرش نمی‌رود و بعد از پیروزی‌اش در انتخابات به او نامه نوشته و دو مطلب را توصیه کرده و جواب گرفته و... «خدا حافظ شما، حاج آقا»
سکانس دو: شب - داخلی - خانه
دو روز است رئیس‌جمهور از سفر بازگشته. مشاوران و همراهان، به‌محض ورود به تهران، بی وقفه مشغول تبیین دستاوردهای سفر رئیس‌جمهور و توجیه گفتگوی تلفنی وی با اوباما هستند. در این فاصله نتانیاهو به آمریکا رفته و اوباما در دیدار با او گفته «با تحریم ها توانستیم ایرانیان را پای میز مذاکرات بنشانیم.» و باز هم جمله‌ی «همه‌ی گزینه‌ها روی میز است» را تکرار کرده.
حالا حسام‌الدین آشنا نشسته است روی صندلی سیاه رنگ گفتگوی ویژه خبری. پیراهن سفید و یقه آخوندی. روبروی مجری‌ای که در ایام تبلیغات انتخابات، کَل‌کَلی هم با دکتر روحانی داشته. با مواضع جدید اوباما، کار برای مشاور فرهنگی رئیس‌جمهور، سخت‌تر هم شده.
گفتگو که جلو می‌رود، نوبت به پاسخ منتقدان می‌رسد که هنوز نتوانسته‌اند هضم کنند این عجله دولت را در اولین سفرش به نیویورک؛ «وی با اشاره به این‌که نتانیاهو از اصل، محتوا و نتایج مذاکرات بسیار ناراحت است، بیان کرد: اسرائیل بسیار نگران مذاکرات است.» آشنا از این می‌گوید که ما در جنگ تمام عیاری با رژیم صهیونیستی هستیم. همان استدلال پیرمرد را دارد، هرچند چشمانش مثل او برق نمی‌زند.
آشنا نیز گویا مانند پیرمرد فراموش کرده آمریکا تاکنون بزرگترین دشمن ملت ایران بوده است. که اسرائیل پچه‌ی لوس و نازپرورده‌ی شیطان بزرگ است. که گردانندگان پرده‌نشین آمریکا، غول‌های اقتصادی و رسانه‌ای صهیونیست هستند.
از پشت شیشه تلویزیون، مبهوت نگاهش می‌کنم.
سکانس سه: کات، خسته نباشید!
چهل روزی می‌شود که از سفر نیویورک می‌گذرد. دولت و هوادارانش هم‌چنان وقتی حرفش پیش می‌آید، عصبانیت و کارشکنی‌های رژیم صهیونیستی را یادآوری می‌کنند.
فارغ از این‌که اسرائیل، واقعاً ناراحت است یا این رفتارها جزئی از نقشه است، این وسط اما نادر طالب‌زاده، خسته از تمام تلاش‌هایش برای هماهنگی میهمان‌ها و درمانده از رایزنی هایش با مسئولان برای راضی کردن آن‌ها، حرف‌هایی دارد. حرف‌هایش پرده از تناقضی در رفتار و گفتار دستگاه دیپلماسی کشورمان بر می‌دارد؛ «جشنواره افق‌نو با نظر وزارت خارجه متوقف شده است / صهیونیست‌ها از عدم برگزاری جشنواره خوشحال‌اند»
فیلم/ دلایل قفل شدن درهای «جشنواره هالیوودیسم» از زبان نادر طالب‌زاده