لزوم تقیه‌ورزی تا روز قیام حضرت قائم (عج‌الله‌فرجه)
...عَنِ اَلْحُسَیْنِ بْنِ خَالِدٍ قَالَ قَالَ عَلِیُّ بْنُ مُوسَی اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلاَمُ: «لاَ دِینَ لِمَنْ لاَ وَرَعَ لَهُ وَ لاَ إِیمَانَ لِمَنْ لاَ تَقِیَّةَ لَهُ إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اَللَّهِ أَعْمَلُکُمْ بِالتَّقِیَّةِ.» فَقِیلَ لَهُ: یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ إِلَی مَتَی؟ قَالَ: «إِلَی یَوْمِ اَلْوَقْتِ اَلْمَعْلُومِ وَ هُوَ یَوْمُ خُرُوجِ قَائِمِنَا أَهْلَ اَلْبَیْتِ فَمَنْ تَرَکَ اَلتَّقِیَّةَ قَبْلَ خُرُوجِ قَائِمِنَا فَلَیْسَ مِنَّا.» فَقِیلَ لَهُ: یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ وَ مَنِ اَلْقَائِمُ مِنْکُمْ أَهْلَ اَلْبَیْتِ؟ قَالَ: «اَلرَّابِعُ مِنْ وُلْدِی اِبْنُ سَیِّدَةِ اَلْإِمَاءِ یُطَهِّرُ اَللَّهُ بِهِ اَلْأَرْضَ مِنْ کُلِّ جَوْرٍ وَ یُقَدِّسُهَا مِنْ کُلِّ ظُلْمٍ وَ هُوَ اَلَّذِی یَشُکُّ اَلنَّاسُ فِی وِلاَدَتِهِ وَ هُوَ صَاحِبُ اَلْغَیْبَةِ قَبْلَ خُرُوجِهِ فَإِذَا خَرَجَ أَشْرَقَتِ اَلْأَرْضُ بِنُورِهِ وَ وَضَعَ مِیزَانَ اَلْعَدْلِ بَیْنَ اَلنَّاسِ فَلاَ یَظْلِمُ أَحَدٌ أَحَداً وَ هُوَ اَلَّذِی تُطْوَی لَهُ اَلْأَرْضُ وَ لاَ یَکُونُ لَهُ ظِلٌّ وَ هُوَ اَلَّذِی یُنَادِی مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ یَسْمَعُهُ جَمِیعُ أَهْلِ اَلْأَرْضِ بِالدُّعَاءِ إِلَیْهِ یَقُولُ: «أَلاَ إِنَّ حُجَّةَ اَللَّهِ قَدْ ظَهَرَ عِنْدَ بَیْتِ اَللَّهِ فَاتَّبِعُوهُ فَإِنَّ اَلْحَقَّ مَعَهُ وَ فِیهِ» وَ هُوَ قَوْلُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِمْ مِنَ اَلسَّمٰاءِ آیَةً فَظَلَّتْ أَعْنٰاقُهُمْ لَهٰا خٰاضِعِینَ».»
کمال‌الدین‌وتمام‌النعمة ج۲، ص۳۷۱
از امام علی بن موسی الرضا (علیهماالسلام) نقل شده است:
«کسی که اهل ورع نیست، دین ندارد و کسی که اهل تقیه نیست، ایمان ندارد. به‌راستی بزرگوارترین شما نزد خداوند، کسی است که بیش‌تر تقیه می‌ورزد.»
به ایشان عرض شد:
ای فرزند رسول خدا! تا چه زمانی (تقیه لازم است)؟
حضرت فرمودند:
«تا روزی که زمان آن (نزد خداوند) معلوم است و آن روز، روز قیامِ قائمِ ما اهل‌بیت (علیهم‌السلام) است. پس کسی که تقیه را پیش از قیامِ قائمِ ما (عجل‌الله‌فرجه) رها کند، از ما (اهل‌بیت) نیست.»
به ایشان عرض شد:
ای فرزند رسول خدا! قائمِ شما اهل‌بیت کیست؟
امام رضا (علیه‌السلام) فرمودند:
«چهارمین نفر از فرزندان (نسلِ) من؛ پسرِ سرور کنیزان[۱] که خداوند به‌وسیله‌ی او زمین را از هر جور و ظلمی پاک می‌سازد. او کسی است که مردم در مورد ولادتش دچار تردید می‌شوند.[۲]
او کسی است که پیش از قیامش در غیبت است و آن‌گاه که قیام کند، زمین به نور او روشن می‌شود. او ترازوی عدالت را میان مردم قرار می‌دهد. پس هیچ‌کس به دیگری ظلم نمی‌کند.
او کسی است که زمین به‌خاطر او در هم پیچیده می‌شود و او سایه‌ای ندارد.
او کسی است که ندادهنده‌ای از آسمان ندا می‌دهد و تمام اهل زمین صدای آن منادی را می‌شوند که (مردم را) به‌سوی او فرامی‌خواند.
آن منادی می‌گوید: «آگاه باشید که حجت خدا، کنار خانه خدا ظهور کرده است. پس از او پیروی کنید؛ چرا که حق با او و در اوست.»
و این، همان سخن خداوند (عزّوجلّ) است که:
«إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِمْ مِنَ اَلسَّمٰاءِ آیَةً فَظَلَّتْ أَعْنٰاقُهُمْ لَهٰا خٰاضِعِینَ»[شعراء:۴]؛
«ما اگر بخواهیم، از آسمان نشانه‌ای فرو می‌فرستیم که (غیرمؤمنان) برای آن نشانه، فروتنانه گردن می‌نهند.»[۳]»
پاورقیـــــــــــــــــــــــــــــــــ
[۱] اشاره‌ای است به حضرت نرجس (علیهاالسلام) که کنیزی خریداری‌شده بودند و مقام والایی دارند، چنان‌که سرورِ تمام کنیزان هستند؛ حتی برتر از سایر مادران ائمه (علیهم‌السلام) که کنیز بوده‌اند. (همان‌طور که مستحضرید، به‌جز امیرالمؤمنین، حسنین و باقرین، مادر سایر ائمه (علیهم‌السلام)، کنیز بوده‌اند.)
[۲] علت تردید مردم، مخفی بودن ولادت و وجودِ فرزند امام حسن عسکری (علیهماالسلام) برای محفوظ بودن ایشان از گزند دشمنان بوده است.
[۳] آن غیرمؤمنان، گردن خود را دراز می‌کنند تا گردنشان (به‌سبک اعدام‌های قدیم) قطع شود؛ کنایه از این‌که خاضعانه، فروتنانه و با اختیار (نه از سرِ اجبار و اکراه) خود را تسلیم آن آیتِ الهی می‌کنند.
